ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
15 Φεβρουαρίου 1993
Μαρία Μαραγκού
Έργα – χώροι και παγίδες
Ανάμεσα στο έργο που επιθυμεί να εκτεθεί επιζητώντας συνομιλητές και τον χώρο στον οποίο θα κατοικεί στον χρόνο της συνομιλίας, πρέπει να βρίσκεται η απειλή της έκθεσης-παγίδας.
Όταν ο καλλιτέχνης δημιουργεί σε σχέση με τον χώρο ή ο χώρος ο ίδιος επιβάλλει στον δημιουργό να πλατειάζει, πολλαπλασιάζοντας την ιδέα, άρα κατανέμοντάς την σε εκδοχές, οι οποίες καταλήγουν ασαφείς.
Ο καταναλωτισμός των ιδεών είναι εξίσου ασήμαντος όσο και η απουσία μιας ιδέας.
Και η ευθύνη του χώρου στον ρόλο της παγίδας; Νομίζω, πως όσο περισσότερα τετραγωνικά προσφέρονται για έργα, που δεν τα χρειάζονται τελικά, τόσο περισσότερο περιπλέκουν τον καλλιτέχνη, σε ατέρμονη «θεωρία» που δεν βγάζει πουθενά.
Αλλά ας έρθουμε στην πρώτη ατομική έκθεση της Αννίτας Αργυροηλιοπούλου, η οποία δουλεύει στον χώρο, λαμβάνει επίσης υπ’ όψην της τον χώρο στον οποίο εκθέτει, «Μέδουσα+1» και ξεπερνά την επιβολή του παλιού σπιτιού, κάνοντας ισοδύναμο διάλογο μαζί του.
Δουλεύει μια σειρά που έρχονται από το ζωικό και το φυτικό βασίλειο ως φόρμα και που εμπλέκονται στην ιδέα του φανταστικού κόσμου. Παραμύθια-όνειρα, γοητευτικά ή απειλητικά συνομιλούν με την προηγούμενη ή την επόμενη εικόνα τους, όπως προβάλλεται στην εκδοχή της, ως σκιά, παραλλάσοντας και μεταλλάσσοντας το «ψεύδος» σε μορφή αληθινή.
Έτσι ένα κατασκευασμένο από σύρμα, για παράδειγμα, δέντρο εικονοποιεί την αληθινή μορφή του, και παράγει ενέργεια στην προβολή της δεύτερης μορφής του, που ουσιαστικά είναι η σκιά του σώματός του.
Μιλώ για μια σκηνοθετημένη στους δρόμους του τυχαίου κατάσταση, που φτάνει ωστόσο αυθεντική στη σχέση μας μαζί της. Και κυρίως στη σκέψη μας ότι από την Αννίτα Αργυροηλιοπούλου έχουμε να περιμένουμε.
ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ
29 Ιανουαρίου 1993
Όλγα Μπατή
Οντογέννηση και ανεμολογία
Δύο εκθέσεις που αξιοποιούν του αυθορμητισμό της τέχνης δίνουν
αυτό το καιρό στην γκαλερί «Μέδουσα» την πορεία δύο νέων ζωγράφων που ξέρουν να ξαφνιάζουν.
Δέντρα, έμβρυα, ακρίδες, μυθικά όντα βγαλμένα λες από τον τερατόμορφα κόσμο του Ιερεμία Μπος, πρωτόγονες μορφές ζωής έτσι όπως καμιά φορά κρυσταλλώνονται στα όνειρα των καλλιτεχνών, βλέπει αυτές τις μέρες ο θεατής στην γκαλερί «Μέδουσα». Είναι ακριβώς στο χώρο όπου η νέα ζωγράφος Αννίτα Αργυροηλιοπούλου έχει απλώσει τα παιχνίδια της, τα τρισδιάστατα και μονοδιάστατα όντα της – οντογένεσης, οντογονίας – έτσι ονομάζει τη δουλειά της – τα δέντρα και τα φυτά που πάνω στα τελάρα απλώνουν το λεπτό σκελετό τους όπως ακριβώς και μέσα στις εικόνες ενός παλιού κιτρινισμένου βιβλίου φυσικής.
Είναι όμως στην πραγματικότητα παιχνίδια ή μια άσκηση αυτή η τέχνη; Μια επιστροφή στις αρχές εξέλιξης του ατόμου, μια αναζήτηση στους χώρους του αρχέγονου; Σίγουρα, αυτού του είδους τις ασκήσεις τις έχουν επιχειρήσει πολύ πιο πριν δόκιμοι καλλιτέχνες στους χώρους του υπερρεαλιστικού κινήματος, της Άρτε Ποβέρα και της αφηρημένης ζωγραφική. Ωστόσο η παιδικότητα, όχι και τόσο αθώα, που η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί στη δική της δουλειά, διαθέτει πέρα από τον αυθορμητισμό και τη δυνατότητα του ξαφνιάσματος. Τα πτηνά, τα έντομα, τα ερπετά, τα τερατάκια της σκαλώνουν στο δικό τους μύθο, έτσι όπως αυτός πλέκεται με σύρμα, κλωστές και σπάγκους, έτσι όπως διαρθρώνεται σαν κατασκευή και σαν ζωγραφική. Πρόκειται σίγουρα για μια πρωτότυπη έκθεση. Η οποία παίζει με το ίδιο ανθρώπινο ένστικτο και έχει το ένστικτο να προχωρεί σ’ αυτό της το παιχνίδι με σύνεση και με τη γνώση ότι έχει αρκετό δρόμο μπροστά της, αρκετό δρόμο έως ότου τα όντα της οντογένεσης να την οδηγήσουν σε πιο ώριμους σχεδιασμούς.
