ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
14 Οκτωβρίου 1986
Γράφει η Μαρία Μαραγκού
Σε άσπρο μαύρο τα «Χειρόγραφα» που παρουσιάζει ο Γιάννης Δημητράκης στη «Μέδουσα» έρχονται σαν συνέχεια της δουλειάς που πρωτοπαρουσίασε στον ίδιο χώρο πριν ένα χρόνο.
Σχήματα που σε μια πρώτη ματιά, μοιάζουν ιερογλυφικά, γράμματα μυστηριακά ή μεταφρασμένοι κώδικες μίας εσωτερικής επικοινωνίας, με την παρατήρηση αποκαλύπτουν ένα μικρόκοσμο, που έχει την πηγή του στην παρατήρηση της φύσης.
Ο χώρος καλά οργανωμένος ή διατηρεί μόνο την όψη του «χειρόγραφου» ή κρατώντας τη συγκεκριμένη γραφή σαν φόντο, εξελίσσεται σε φόρμες που πάλι στηρίζονται σε μικρά σχήματα (πινελιές δηλαδή).
Αυτές οι φόρμες, έχουν την καταγωγή τους συχνά στον φουτουρισμό και τον εξπρεσιονισμό ενώ φαίνεται να εκφράζουν τα όνειρα του καλλιτέχνη.
Ενδιαφέρουσα και η περίπτωση δύο παραδειγμάτων που μας δίνει ο Δημητράκης, όπου ο χώρος του είναι δομημένος στη γραφίστικη αντίληψη των εικόνων, που η μια συνεχίζει ακολουθώντας την άλλη, για να λειτουργήσει σαν ενιαία διήγηση ή και αποσπασματικά, σαν έργο , πλάι σε έργο.
Πιο πυκνή η φετινή δουλειά του Δημητράκη αυτή τη φορά περιέχει και τη φιγούρα σε κάποια έργα ξεκάθαρη, αλλά συνήθως υπαινιχτική.
