“Summing up” Αναδρομή (1979-2013) 23 Μαΐου – 31 Ιουλίου 2013 Η παρουσίαση της έκθεσης “Summing up” θα γίνει από την Μαρία Δημητριάδη την Πέμπτη στις 23 Μαΐου στις 8 μ.μ. H Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης κλείνει φέτος τα τριάντα πέντε χρόνιαaaa
Κείμενο καταλόγου
Έφη Ανδρεάδη
Κριτικός τέχνης
Καθώς η "Μέδουσα" πλησιάζει στα τριάντα πέντε χρόνια της ζωής της "στην ώρα του μεσημεριού" όπως λέει ο Claudel, γεννήθηκε στους ανθρώπους της και ειδικά στη Μαρία Δημητριάδη που έφτιαξε και υπηρέτησε αυτή την αίθουσα όλα αυτά τα χρόνια, η ανάγκη μιας αναδρομής πίσω στη μακριά αλληλουχία των έργων που πέρασαν, στήθηκαν, φωτίστηκαν και πριν αναχωρήσουν άφησαν το αποτύπωμά τους στη μνήμη μας. Εκτός όμως από αυτό το άυλο σημάδι της μνήμης, η Μαρία διάλεγε και κρατούσε για την προσωπική της συλλογή μια σειρά από έργα που αποτελούν και το υλικό επιλογής αυτής της πρώτης επετειακής παρουσίασης.
Για τις ανάγκες αυτής της έκθεσης δόθηκε μια έμφαση στα έργα σε χαρτί με ελαφρές ύλες, σχέδια, collages ή χαράξεις, ενώ παράλληλα ορισμένα έργα με σύνθετα υλικά, άλλες τεχνικές όπως και μερικά γλυπτά δίνουν στην όλη διάταξη μιαν άλλη προοπτική. Πρόκειται για μια ομάδα έργων από καλλιτέχνες ανεξάρτητους, με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, άλλες ιδέες, εσωτερικές παρορμήσεις, ανησυχίες και ανασφάλειες. Έτσι, είναι δύσκολο να επιχειρήσει κανείς να βρει κοινές συνιστώσες που θα οδηγούσαν άμεσα στην επισήμανση ενός κοινού ύφους. Το γεγονός όμως της νέας γνωριμίας μου ή μάλλον της νέας οικειότητας που αναπτύχθηκε χάρις στις συχνές και αναγκαίες επαφές μου με τα έργα τους τελευταίους μήνες, με βοήθησε τελικά να εντοπίσω ένα περιρρέον ειδικό κλίμα.
Έξω από τις διαφορές τους οι καλλιτέχνες, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, προσπαθούν η ενέργεια που θα εξασφαλίσει την επιθυμητή δημιουργική ένταση στο έργο τους, να μην εκμεταλλευθεί τις μεγάλες ανατροπές, να μην ενδώσει στον ακραίο ερεθισμό της έκπληξης ή του εντυπωσιασμού. Αν ορισμένες φορές χρησιμοποιούν την παντοδύναμη έλξη του παραλόγου, αυτό γίνεται μ΄έναν εμβαθυντικό τρόπο και μια όσο το δυνατόν απλούστευση των εικαστικών μέσων.
Φυσικά υπάρχει σε όλους η αιώνια ανάγκη να κάνουν έργο μοναδικό, αλλά η στάση τους χαρακτηρίζεται από μιαν συνεχή περίσκεψη πάνω στις ουσιαστικές δυνατότητες των μέσων και των τρόπων που διάλεξαν να εκφρασθούν. Έτσι, σ’αυτό το σύνολο έργων που μας περιβάλει στις αίθουσες της «Μέδουσας», η αίσθηση που κυριαρχεί είναι η ξεκάθαρη κι αρμονική σχέση ή σύμπτωση ανάμεσα στα οράματα των καλλιτεχνών και το γύρω τους κόσμο.
Έφη Ανδρεάδη
Κριτικός τέχνης
Καθώς η "Μέδουσα" πλησιάζει στα τριάντα πέντε χρόνια της ζωής της "στην ώρα του μεσημεριού" όπως λέει ο Claudel, γεννήθηκε στους ανθρώπους της και ειδικά στη Μαρία Δημητριάδη που έφτιαξε και υπηρέτησε αυτή την αίθουσα όλα αυτά τα χρόνια, η ανάγκη μιας αναδρομής πίσω στη μακριά αλληλουχία των έργων που πέρασαν, στήθηκαν, φωτίστηκαν και πριν αναχωρήσουν άφησαν το αποτύπωμά τους στη μνήμη μας. Εκτός όμως από αυτό το άυλο σημάδι της μνήμης, η Μαρία διάλεγε και κρατούσε για την προσωπική της συλλογή μια σειρά από έργα που αποτελούν και το υλικό επιλογής αυτής της πρώτης επετειακής παρουσίασης.
Για τις ανάγκες αυτής της έκθεσης δόθηκε μια έμφαση στα έργα σε χαρτί με ελαφρές ύλες, σχέδια, collages ή χαράξεις, ενώ παράλληλα ορισμένα έργα με σύνθετα υλικά, άλλες τεχνικές όπως και μερικά γλυπτά δίνουν στην όλη διάταξη μιαν άλλη προοπτική. Πρόκειται για μια ομάδα έργων από καλλιτέχνες ανεξάρτητους, με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, άλλες ιδέες, εσωτερικές παρορμήσεις, ανησυχίες και ανασφάλειες. Έτσι, είναι δύσκολο να επιχειρήσει κανείς να βρει κοινές συνιστώσες που θα οδηγούσαν άμεσα στην επισήμανση ενός κοινού ύφους. Το γεγονός όμως της νέας γνωριμίας μου ή μάλλον της νέας οικειότητας που αναπτύχθηκε χάρις στις συχνές και αναγκαίες επαφές μου με τα έργα τους τελευταίους μήνες, με βοήθησε τελικά να εντοπίσω ένα περιρρέον ειδικό κλίμα.
Έξω από τις διαφορές τους οι καλλιτέχνες, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, προσπαθούν η ενέργεια που θα εξασφαλίσει την επιθυμητή δημιουργική ένταση στο έργο τους, να μην εκμεταλλευθεί τις μεγάλες ανατροπές, να μην ενδώσει στον ακραίο ερεθισμό της έκπληξης ή του εντυπωσιασμού. Αν ορισμένες φορές χρησιμοποιούν την παντοδύναμη έλξη του παραλόγου, αυτό γίνεται μ΄έναν εμβαθυντικό τρόπο και μια όσο το δυνατόν απλούστευση των εικαστικών μέσων.
Φυσικά υπάρχει σε όλους η αιώνια ανάγκη να κάνουν έργο μοναδικό, αλλά η στάση τους χαρακτηρίζεται από μιαν συνεχή περίσκεψη πάνω στις ουσιαστικές δυνατότητες των μέσων και των τρόπων που διάλεξαν να εκφρασθούν. Έτσι, σ’αυτό το σύνολο έργων που μας περιβάλει στις αίθουσες της «Μέδουσας», η αίσθηση που κυριαρχεί είναι η ξεκάθαρη κι αρμονική σχέση ή σύμπτωση ανάμεσα στα οράματα των καλλιτεχνών και το γύρω τους κόσμο.
