ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ –
20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΔΟΥΣΑ
4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1999
Βιβή Βασιλοπούλου
Υστερα από 20 χρόνια διακεκριμένης λειτουργίας, η «Μέδουσα» ξαναδημιουργήθηκε σε καινούργιο εκθεσιακό χώρο ειδικά διαμορφωμένο με έργα και γλυπτά των συνεργατών της. Σ’ αυτόν το χώρο την περασμένη Πέμπτη, η Μαρία Δημητριάδη παρουσίασε τη δουλειά του Νάκη Ταστσιόγλου, γλύπτη, συνεργάτη της από παλιά.
Για την έκθεση αυτή ο Νάκης Ταστσιόγλου δημιούργησε τρία γλυπτά – κολόνες, έργα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον φορμαλιστικό αλλά και εννοιολογικό, έτσι καθώς οι κίονες ως φέροντα στοιχεία δεν χαρακτηρίζονταν ποτέ για τη… διαφάνειά τους. Εδώ αυτό το κύριο χαρακτηριστικό του plexi – glas κάνει τις κολόνες πιο ραδινές, αφαιρεί ύλη και προσθέτει έννοιες και άλλα χαρακτηριστικά, συνθέτοντας ταυτόχρονα και μια άλλη πρόταση για το σύνολο ως tustellation καθώς και τα επιμέρους οργανικά μέλη. Η δουλειά του Νάκη Ταστσιόγλου είναι γνωστή και συνεπής, συνέπειά της όμως και η αναγωγή στη γεωμετρία δεν αποκλείουν κάθε φορά την έκπληξη μέσα από τη διαφυγή σε καινούργιες λύσεις – με το ίδιο, πάντα υλικό. Ετσι από τα μεγάλα γλυπτά του ΄94 στον ίδιο χώρο την επιτυχή εικαστική παρέμβαση με τις πύλες στο εσωτερικό του κτιρίου της Μέδουσας +1, το ΄96 και το μεγάλο γλυπτό για την xlvi Βiennale της Βενετίας, ως την τωρινή έκθεση, η δουλειά αυτή εμφανίζεται λιτή, αλλά με έντονη προσωπικότητα που κλείνει μέσα της πολλά από τη σοφία της γεωμετρίας και την ευαισθησία του υλικού της.
ΤΑ ΝΕΑ
8 Δεκεμβρίου 1999
Χάρης Καμπουρίδης
Σε δημιουργική τροχιά και πάλι η Μέδουσα
Στην αισιόδοξη ατμόσφαιρα συνεισφέρει και ο ανανεωμένος χώρος της «Μέδουσας».
Η διευθύντρια Μ. Δημητριάδη φαίνεται αποφασισμένη να κερδίσει και πάλι μια από τις πρώτες θέσεις στις γκαλερί, όπως είχε για 20 χρόνια. Μαζί με μια μικρή ανθολογία παλιών συνεργατών και αριθμημένα καλλιτεχνικά αντικείμενα ή κοσμήματα (μια καθιερωμένη, πλέον τακτική για την διάδοση της τέχνης από γκαλερί και μουσεία) έχει ατομική του Νάκη Ταστσιόγλου.
Αφαιρετική γλυπτική, ορθογώνιες όρθιες φόρμες, με φινετσάτες διαφανείς γραμμές τριγύρω από πλεξιγκλάς προεκτείνουν τον τύπο του αρχαίου αγάλματος σε εννοιολογικές διαστάσεις.
Ελευθεροτυπία 9-12-99
«Μαρία Μαραγκού»
Οικειότητες με τα υλικά
Ο Νάκης Ταστσιόγλου μπορεί να διεκδικεί ένα μεγάλο μερίδιο σ’ αυτό που λέμε συνέπεια. Στην πλήρως αναμορφωμένη καλή γκαλερί «Μέδουσα», ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τρία γλυπτά πάντα στο υλικό του, το σκληρό και διάφανο πλέξι γκλας.
Λιτά και δυναμικά, αυτά τα γλυπτά δέχονται και προσφέρουν το φως, επιτρέπουν στο βλέμμα να τα διαπερνά, δεν κρύβουν μυστικά. Πέραν ίσως μιας επιθετικότητας που έτσι ή αλλιώς δύσκολα μένει απαρατήρητη. Ο διάλογος του μαύρου που αποτελεί και ένα είδος βάσης της δουλειάς, κάνει ουσιαστικό διάλογο με το λευκό βιομηχανικό υλικό που ντύνει το σώμα. Παράλληλα, η κόκκινη δέσμη φωτός που διαπερνά το έργο, υπερτονίζει τη δυναμική του, καταφέρνοντας ώστε τίποτα να μην είναι περιττό και διακοσμητικό.
«ΕΣΤΙΑ» 6 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1999
Κρίστα Κωνσταντινίδη
Γλυπτική διαφάνεια,
ζωγραφική πρόκληση
Στον μόλις ανακαινισμένο, πολύ φρέσκο χώρο της γκαλερί «Μέδουσα» που γιορτάζει τα είκοσι χρόνια λειτουργίας της, ο Νάκης Ταστσιόγλου παρουσιάζει τη νέα του δουλειά: τρία μεγάλα γλυπτά – κίονες φτιαγμένα από πλέξι – γκλας, σίδερο και φως. Τοποθετημένα έτσι ώστε, αν έργα αυτοτελή, να μπορούν να ιδωθούν και σαν ενιαίο σύνολο (installation).
Τον Ταστσιόγλου πρωτογνωρίσαμε στην ίδια αίθουσα το 1987 με τα γεωμετρικά απέριττα γλυπτά του μικρών διαστάσεων. Εκεί πάλι, το 1991, έδειξε τα γλυπτικά που παρέπεμπαν σε τηλεφωνικούς θαλάμους.
Το 1995 δημιουργεί την επιδαπέδια εγκατάσταση, με την οποία συμμετέχει στη Μπιενάλε της Βενετίας, χρησιμοποιώντας πάντα το πλέξι – γκλας σαν κύριο υλικό. Γιατί αυτή η εμμονή του στη διάφανη αυτή ματιέρα; Ίσως επειδή έχει τη μοναδική ιδιότητα να δείχνει συγχρόνως υπαρκτή κι ανύπαρκτη, ορατή κι αόρατη, εύθραυστη κι άθραυστη. Καθρεπτίζει κι αντανακλά, απορροφά και διαχέει φως, φωτισμένη με όλους αυτούς τους εννοιολογικούς συνειρμούς που συνεπάγεται η ίδια της η ψυχή.
Τώρα, στην περίπτωση των τριών γλυπτών που αποτελούν το κυρίως μέρος της τελευταίας του εκθέσεως είναι η διαφάνεια του παραπάνω υλικού που «απογειώνει» τον απτό και βαρύ όγκο του σιδήρου, με τον οποίο συνδέεται. Παράλληλα προστίθεται και το φως που διαπερνά το σώμα του έργου, παίζοντας με τις αισθήσεις με τρόπο σχεδόν μυστικιστικό. Ο καλλιτέχνης συνεχίζει την έρευνα, συνδυάζοντας συμβολισμούς και φορμαλιστικό ενδιαφέρον με εξαιρετικό αποτέλεσμα.
«ΜΑΡIΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ»
Οικειότητες με τα υλικά
Ο Νάκης Ταστσιόγλου μπορεί να διεκδικεί ένα μεγάλο μερίδιο σ’ αυτό που λέμε συνέπεια. Στην πλήρως αναμορφωμένη καλή γκαλερί «Μέδουσα», ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τρία γλυπτά πάντα στο υλικό του, το σκληρό και διάφανο πλέξι γκλας.
Λιτά και δυναμικά, αυτά τα γλυπτά δέχονται και προσφέρουν το φως, επιτρέπουν στο βλέμμα να τα διαπερνά, δεν κρύβουν μυστικά. Πέραν ίσως μιας επιθετικότητας που έτσι ή αλλιώς δύσκολα μένει απαρατήρητη. Ο διάλογος του μαύρου που αποτελεί και ένα είδος βάσης της δουλειάς, κάνει ουσιαστικό διάλογο με το λευκό βιομηχανικό υλικό που ντύνει το σώμα. Παράλληλα, η κόκκινη δέσμη φωτός που διαπερνά το έργο, υπερτονίζει τη δυναμική του, καταφέρνοντας ώστε τίποτα να μην είναι περιττό και διακοσμητικό.
