“Bas-reliefs” , 24/01/2008– 01/03/2008

On Thursday 24th of January at 8 in the evening, Maria Demetriades is going to present the work of Costas Coulentianos. The exhibition is going to include mainly, bass-reliefs from wood, stainless steel and gold-plated bronze, from his late period, before his death in 1995.

Coulentianos arrived in Paris before 63 years, in December 1945, he obtained a scholarship from the French government. After a short passage from the Ecole des Beaux Arts and Zatkin’s workshop in the Grande Chaumiere, the artist distant himself from the academic perception that was instilled within him, by his studies in the Greek Superior School of Fine Arts (1936-1939).
In 1947, his acquaintance with Henri Laurens was very influential for his later work. His sculptures, many of them made out of lead, are a proof of the determining influence of the great Laurens (1947-1952).
Since 1952, he started working with iron, rounded organic forms. The “Acrobats” period, between 1952-1959, was very important.
After the making of the last “Acrobat” in 1959, he passed to abstraction. In 1962 he did his first solo exhibition, in the eminent, at the time, Galerie de France. Simultaneously, he started to work together with architects in order to incorporate sculpture into architecture. He attempted to do that by making big sculptures for public buildings and open spaces. At the same period he formulated repetitive decorative elements made out of plaster, cement or concrete that was poured in polyester moulds. A defining feature in the sculptures of this period was the torch-welding with a detachable bronze stick (in the period of the sixties).
In 1966, he moved in central France where he built a workshop that manufactured looms for the production of tapestries, of his own design (1969-1975).
The first bolted sculptures, that characterized his work until the end, came from that same period. Coulentianos started teaching in the School of Decorative Arts in Paris (1975-1976) and after moving in the south of France he taught in the School of Fine Arts in Marseilles (1979-1980).
Between 1979 and 1982 he created a new series of sculptures that was named “New Generation”. With sculptures from this series, he represented Greece, in the 1980, Bienale of Venice. Since then and for the following 15 years he had a tight contact with Greece, until his last exhibition that occurred in 1991.
Coulentianos, remains in the history of sculpture as an artisan, with the complete meaning of the word. His work started with the essential theme of the female figure, naked, sited, lying, standing, acrobat and dancer. Gradually he was lead to dispute the traditional conceptions and liberated himself from specific views towards the human body, his work did not pay tribute to something visible, but to the internal dynamics that seek expression. He remained loyal to the inspiring figures that marked his training in Greece, he particularly loved ancient Greek sculpture and created sculptures that were unadorned, strict, vivid, balanced and very powerful.

Duration of the exhibition: January 24 – March 1, 2008.

(GR) PASSPORT
14/3/2008

Ελένη Κυπραίου

Ένας γλύπτης μόνος στην Μέδουσα

Με σοβαρότητα και τρυφερότητα παρουσίασε η γκαλερί Μέδουσα τον Κώστα Κουλεντιανό. Και ο Μπεν Κουλεντιανός που επιμελήθηκε της έκθεσης έκανε καλή δουλειά. Εκτιμώ τον καλλιτέχνη αλλά και την φυσιογνωμία του ανδρός. Θα πρέπει να πως ότι στη γενιά των γλυπτών της διασποράς που ενεργοποίησαν το υλικό τους αλλά και τις συνθήκες της εποχής τους εγκαίρως ανήκει σίγουρα αυτός ο στιβαρός καλλιτέχνης, που προσανατολίστηκε στη διερεύνηση της ύλης, του φωτός και του χώρου. Ο Κουλεντιανός δουλεύει με σίδερο τα γλυπτά του από νωρίς, απ’ το 1948, στο Παρίσι. Ο γλύπτης Henri Laurens, με τη φιλία και τη δουλειά του, του αλλάζει την οπτική γωνία. Όταν επιστρέφει για λίγο το 1955-στην Ελλάδα και έχοντας ήδη εξοικειωθεί με τα κινήματα της πρωτοπορίας του 20ου αιώνα, βλέπει με νέα ματιά και εμβαθύνει στην αρχαιοελληνική γλυπτική. Η μετωπικότητα των αρχαίων αγαλμάτων, η λιτότητα και η ανάταση, του δίνουν μια νέα κατεύθυνση.
Το 1960 αρχίζει αναφορές στο γυναικείο σώμα.
Η δουλειά του αναγνωρίζεται εγκαίρως και, με τη βοήθεια και στήριξη του αρχιτέκτονα P. Dosse, εντάσσει τα έργα του (πενήντα υπαίθρια γλυπτά) σε αρχιτεκτονικό πλαίσιο ή δημόσιους χώρους. Απ’ το 1970 και μετά, βάφει τα γλυπτά του, το κενό παίρνει καθοριστικά μέρος στην ολοκλήρωση της φόρμας.
Εκθέσεις του έχουν γίνει πολλές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με ταπισερί, χαρακτικά, ανάγλυφες και επί τοίχου συνθέσεις, που αρθρώνουν τη φυσιογνωμία ενός Έλληνα καλλιτέχνη που στάθηκε επάξια στον γαλλικό χώρο, στην εποχή του. Αναγνωρίστηκε, διακρίθηκε, επί τόπου και επί των έργω…
Η έκθεση δεν είχε μόνο την αίσθηση μιας καλλιτεχνικής οργάνωσης, αλλά τηνν επιμέλεια των συνθηκών που θα έδειχναν μια πλευρά του Κουλεντιανού σαν τις ίδιες τις εξερευνήσεις του, σε ύλες λιγότερο αυστηρές, πιο ανθρώπινες, πάντα με τη δομή και τις οξείες απολήξεις που χαρακτηρίζουν το έργο του. Ξύλινα ανάγλυφα, μεταξοτυπίες, έργα των τελευταίων χρόνων της ζωής του ξετύλιξαν σ’ αυτή την έκθεση την «άλλη» πλευρά του καλλιτέχνη, εξίσου λιτή και ζωντανή.
Μπορεί η έκθεση να τέλειωσε, στην Αθήνα όμως- σε καθημερινή βάση-ένα έργο του σας περιμένει στο μετρό Εθνική Άμυνα. Αυστηρό μες στο βουητό, σταθερό, ακέραιο, ωραίο, σαν τον ίδιο.
Αναζητήστε το.

ΕΣΤΙΑ
11 Φεβρουαρίου 2008

Κρίστα Κωνσταντινίδη

Από τον περίπατο στις αίθουσες του κέντρου

Επειδή καλό είναι να μη ξεχνιόμαστε, σαν αφετηρία προτιμήσαμε την ιστορική έκθεση-αφιέρωμα της «Μέδουσας» στον Κώστα Κουλεντιανό (1918-1995), μεγάλη μορφή της γλυπτικής αφαίρεσης, με διεθνή απήχηση και με πολύτιμη παρακαταθήκη αφημένη στους σημερινούς καλλιτέχνες.
Η έκθεση αναπτύσσεται με άξονα ένα μεγάλο μπρούντζινο γλυπτό του ’80 σαν μια μικρή, συμπαγής αναδρομική, στημένη με οικονομία με χαρακτηριστικά έργα από την περίοδο του ’60 κι έπειτα: γλυπτά, επίτοιχα ανάγλυφα και μεταξοτυπίες που δηλώνουν το πέρασμα του Κουλεντιανού από την αφαίρεση, την ένταξη της γλυπτικής του στον αρχιτεκτονικό χώρο, τη χρήση πρωτότυπων τεχνικών, κυρίως στην οξυγονοκόλληση, τα πρώτα «βιδωτά» έργα που καθόρισαν τη δουλειά του μέχρι τέλους, ή τον τρόπο που χειρίζεται τα κενά, έτσι ώστε ν’ αφήνει τις απαραίτητες ανάσες στο υλικό του.
Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες βρήκαμε τις μεταξοτυπίες, που φανερώνουν την ευκολία με την οποία ο Κ. χειρίζεται την έξοδο της ζωγραφικής στην Τρίτη διάσταση, το σχέδιο, βλέπετε, είναι αυτό που αποκαλύπτει σε βάθος τα μυστικά της γλυπτικής.

Excerpts from an Interview with Jean Klepal

Jean Klepal: How do you define your profession as sculptor?

Costas Coulentianos: I think it’s a delicate profession, which requires a lot of technique. But the technique should be not be apparent. With technical expertise, we can express our feelings, and we will naturally use a variety of ways to do this. I use iron. Iron that’s harder and harder. Heavier, and harder to manipulate. I also try to remove its raw weight to give it another aspect.

In your work, there’s a need to occupy the space dynamically.

My basic problem is space, light and volume. How the material can receive the light and situate itself in space so that it takes on volume. I try to open spaces through my sculptural forms. I make holes for the light to pass through, so that the space enters into the object. Then the sculpture itself exists within a larger space.

How did this all start?

I s

I started with classic studies at a fine arts school. I did all the standard things one does at that kind of school: plaster, clay-the usual materials. After that, little by little, I eliminated all the materials that were too easy to manipulate. I worked a bit in marble. However, the work I did in bronze was done by creating plaster sculptures for the molds, so it was not sculpting the bronze directly.

So it’s confronting the material directly that interests you?

Yes. I started with light iron or lead. It was quite easy to work with, very malleable, and too passive in the end. So little by little, I started working with iron that was thicker and thicker, until I was working with a material that needed some serious handling. It’s a real pleasure when I am able to convince iron to do want I want it to do-not to subdue it, but to convince it. It’s a dialog between the material and the sculptor. You must give the material its due. The material is solid. We can create anything we want and forget about the material we’re using, but in my opinion, you must never forget the material.

You have spoken about iron, but you have worked with other materials.

I always have the same concern: to give the material its due. Brass, for example, can be bent. I don’t bend iron anymore, I weld it. For wood, I use the same technique as for iron. I work with thick wood, and you have to work in common accord with it.

You have done a number of works for public places.

It was a period when I had set up my studio and worked in central France. With Roger Vaillant and an architect friend, Pierre Dosse, I started to create sculptures for public buildings. It was an opportunity to create an extraordinary number of really large sculptures.

So you’ve created very large sculptures, but you’ve also made a number of smaller works that can be hung on the wall, displayed in a gallery or in a home. How do you reconcile such different sizes and spaces?

I have the impression that if you take a small sculpture, you have the same relationship as with that of a large sculpture. My small sculptures can also be executed in a much larger dimension. They retain their integrity in a larger form. In their conception, they already have the capacity for a larger dimension, and their interaction with the human scale.

What do you think about when you are creating a sculpture?

Actually, I don’t really think. What interests me is to see all these forms interact with light, and to take their place in space. And then, when I show them to others and people are moved by what they see, I’m truly satisfied