“Αφιέρωμα στην Αντιγόνη”,17/02/2005 – 19/03/ 2005

Την Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2005 στις 8 το βράδυ η Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει στην Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης την τελευταία δουλειά της Βαρβάρας Μαυρακάκη, με τίτλο «Αφιέρωμα στην Αντιγόνη».

Η Βαρβάρα Μαυρακάκη, εδώ και 20 χρόνια, ακολουθεί μια απολύτως συνεπή πορεία, η οποία όμως συνεχώς διαφοροποιείται από στάδιο σε στάδιο.

Η καινούργια της δουλειά είναι και πάλι διαφορετική αλλά αναγνωρίσιμη.

Ο Χώρος κυρίαρχος, ξεκίνησε από τα τελάρα, πέρασε σε εγκατάσταση και επανέρχεται σε πανώ με στοιχεία φύσης, που κάποιες φορές φτάνουν σε πυκνή αφαίρεση.

Ο Χρόνος παρών, υπάρχει στην υφή των έργων και στο εσωτερικό τους ρυθμό, που τον νοιώθεις παντού, σε αλλεπάλληλες μικρές χειρονομίες.

Η Διαδικασία πότε σκοτεινή, βαρειά, πότε ονειρική, αόρατη συνεχίζεται από τον θεατή του έργου.

Η Βαρβάρα Μαυρακάκη πειραματίζεται με βασικό υλικό το ύφασμα. Ο πειραματισμός όμως δεν είναι ο σκοπός, αλλά το μέσον για να προσεγγίσει το ανέφικτο.

Πρόσφατη συμμετοχή της ήταν η 11h International Triennial of Tapestry, του Central Museum of Textile Lodz 2004, της Πολωνίας.

Διάρκεια έκθεσης: 17 Φεβρουαρίου – 19 Μαρτίου 2005

Βασιλοπούλου, Βιβή. “Παλιό κομμάτι ύφασμα.” Έργα & Ημέρες, μέρος της εφημ. Ο Κόσμος του Επενδυτή, 12 Μαρτίου 2005, σ. 18.

«Κοιτάζοντας ένα παλιό κομμάτι ύφασμα» η Βαρβάρα Μαυρακάκη έχει ήδη καταδυθεί στην ιστορία του, έχει ανιχνεύσει την απώτερη καταγωγή, την υφή και την αντοχή του στο χρόνο και την αισθητική. Έχει ψηλαφίσει τη διαφάνεια, την ευαισθησία του, την απόφασή του να συνεργαστεί με το παρόν, την προοπτική του μέλλοντός του.
Εκτός από την έρευνα της καταγωγής του έχει φροντίσει και για την αναγωγή του σε πολύτιμο, για την καθιέρωση και τη διάσωσή του από το βέβηλο της φθοράς. Για την αφιέρωσή του σε αποχωρισμούς. Για τη μεταφορά του από το artisanat στην arte. Από την αφάνεια στην επιφάνεια ενός τελάρου και από την επιτύμβια στην επιτοίχια τύχη του.
«Κοιτάζοντας ένα παλιό κομμάτι ύφασμα», η Βαρβάρα Μαυρακάκη παρακολουθεί, εκτός των άλλων, και το βήμα του μετέωρο ανάμεσα στο φθαρτό της ζωής του και στο άφθαρτο της τέχνης. Ανάμεσα στη συντήρηση της αποσπασματικότητάς του και στην αποφασιστικότητα να επιζήσει, διαπρέποντας σε μια καινούργια αποστολή.
Παράλληλα, από την πλευρά της δημιουργού των νέων προϋποθέσεων έρχεται η διατύπωση μιας απόλυτης αισθητικής πρότασης στην αχειροποίητη εκδοχή της…Από το ρεαλιστικό της ζωής στο υπερρεαλιστικό της τέχνης, από το χρηστικό στο άχρηστο, αλλά τόσο ωφέλιμο για την ψυχή, την όραση και την αφή, αυτή που ευλαβείται τις σχέσεις της με το άσπιλο.
Γιατί τα έργα της Βαρβάρας Μαυρακάκη μοιάζουν «ανέγγιχτα» από χέρια, ανεμοφόρητα και φορεμένα μόνο από το άγγιγμα της δημιουργίας. Τα δικά της υφάσματα δεν έχουν βελονιές. Δεν είχα λέξεις για τα έργα της. Μου έδωσε το νήμα. Η έκθεση στη Μέδουσα της οδού Ξενοκράτους ολόκληρο το Μάρτιο.

Μαραγκού, Μαρία. “Aναφορά στο παρόν.” Ελευθεροτυπία, 21 Φεβρουαρίου 2005, σ. 24.

Τέλος, το αφιέρωμα στην Αντιγόνη, της Βαρβάρας Μαυρακάκη, στην γκαλερί «Μέδουσα». Ένα αξιοθαύμαστο προχώρημα, μιας ζωγράφου που ξεκίνησε δειλά, με αποτελέσματα πρωτόλεια και έφτασε στο σημείο να παρουσιάζει μια έξοχη δουλειά. Το αφιέρωμα στην Αντιγόνη, είναι μια αναφορά ποιητική σε ένα κομμάτι ύφασμα που πάνω του συνθέτει ταπεινά η διακριτική παρουσία της ζωγραφικής. Μια ελαφριά αέρινη, σχεδόν, δουλειά της υπομονής που παίρνει αξία στην υπομονετική ματιά του θεατή.

Ζαχαροπούλου, Κατερίνα. “Πέπλα της μνήμης.” Έθνος Άουτ της Κυριακής, μέρος της εφημ. Έθνος της Κυριακής, 6-12 Μαρτίου 2005, σ. 10.

Με βασικό υλικό το ύφασμα και σημεία αναφοράς σε ήρωες των ελληνικών μύθων, η έκθεση της Βαρβάρας Μαυρακάκη «Αφιέρωμα στην Αντιγόνη» είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα για τα μάτια και τον νου.
Κατεβαίνοντας τα λίγα σκαλιά της Αίθουσας Τέχνης «Μέδουσα», περιμένει τον επισκέπτη μια αέρινη, λιτή, άψογα δουλεμένη ενότητα έργων της Βαρβάρας Μαυρακάκη υπό τον τίτλο «Αφιέρωμα στην Αντιγόνη».
Μια ανάσα, κάτι σαν ευχάριστο διάλειμμα για τα μάτια και τον νου, σε μια εποχή με εκφραστικές εντάσεις, πολιτικές και διαπολιτισμικές αποχρώσεις στα έργα των καλλιτεχνών, η δουλειά αυτή ξαναδίνει τη χαρά του χειροποίητου, της αφαίρεσης χάρη μιας ουσιώ¬δους και ανάλαφρης φόρμας, τη μνήμη ως φόρο τιμής σε ήρωες τραγικούς και αληθινούς μέσα στον ελληνικό μύθο.
Βασικό υλικό το ύφασμα, κεντρική πράξη το τύπωμα, καθοριστική κίνηση η αιώρηση των υφασμάτων στον χώρο, χρώματα υπόλευκα, ευγενικά χρυσά, ήσυχα γκρίζα.
Η Βαρβάρα Μαυρακάκη εργάζεται συστηματικά εδώ και 20 χρόνια διαφο¬ροποιώντας την πορεία της από στάδιο σε στάδιο.
Ξεκίνησε από τελάρα, πέρασε σε ε¬γκαταστάσεις, δημιούργησε πανό με στοιχεία της φύσης και, μάλλον, το δυνατό της στοιχείο φαίνεται να είναι πάντα το ίδιο: η προσήλωση σε ελάχιστες χειρονομίες, γραφές και γραμμές, η δύναμη που τους προσδίδει επειδή ακριβώς καταλαβαίνει τη σημασία των θραυσμάτων, το χάος του χώρου που κάθε φορά ταξινομεί, ως πράξη ορισμού της ιδέας της.
Η ίδια επιλέγει να κρατά σημειώσεις, ένα είδος εσωτερικών ψιθύρων, μας είναι γνώριμοι εξάλλου αφού προετοιμά¬ζουν την απόφαση για κάθε καλλιτεχνική πράξη.
Σε παλιότερη δουλειά της συναντάμε τις σκέψεις: «Και τι θα γίνει με το όλον; Παρατηρείς σεβαστικά και επιλέγεις το κατά δύναμιν κάθε φορά» ή αλλού «ασκώ το σώμα να συνηθίσει τους καιρούς, την έλλειψη ανάγκης».
Στην έκθεση «Αφιέρωμα στην Αντιγόνη» ας χαρούμε κυρίως τα υφάσματα-πέπλα, νεκρικά ή νυφικά, αφορμές για να σκεφτούμε τη φύση, τον χώ¬ρο και τον χρόνο ως τρίπτυχο ζωής και θανάτου.
Οι αποχωρισμοί φυλάσσονται σε καθαρά σεντόνια, γίνονται μνημεία. Στους τοίχους αναρτώνται τα υφάσμα¬τα με τα τυπώματα που μοιάζουν με δένδρα, κλαδιά, διαδρομές στο χώμα που χωρίζει κάτω και πάνω κόσμο.