Ιουλία Βεντίκου “Κύκλοι” 24 Ιανουαρίου – 9 Μαρτίου 2013 Τη Πέμπτη 24 Ιανουαρίου στις 8 το βράδυ, η Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει την 3η ατομική έκθεση της Ιουλίας Βεντίκου με τίτλο «Κύκλοι». Φως και σκιά, σχέδιο και ρυθμός, το άσπροaaa
Κείμενο καταλόγου
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΚΟΥ, σκηνοθέτης
Κύκλος: το επίπεδο υπό μίας γραμμής περιεχόμενο
C = 2 π ρ η φαντασία αναπόσπαστο μέρος της γεωμετρίας
Πρωτοείδα τη ζωγραφική της Ιουλίας Βεντίκου στις αρχές του 1996. Ήταν τα περάσματα με το χρυσό φως. Οι ακατοίκητοι εκείνοι χώροι, η φθορά τους κυρίως, περιείχαν έντονα την ανθρώπινη απουσία. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, που μόνο η ζωγραφική τον προσφέρει, ένιωθες ότι κάποιος μόλις είχε φύγει -ίσως για πάντα, ίσως για λίγα λεπτά- κι αυτή του η απουσία έδινε ζωή σε ό,τι πριν ήταν άψυχο.
Από τότε έχει περάσει κάμποσος καιρός και φαίνεται ότι κάποιος επέστρεψε στα σκοτεινά δωμάτια. Αόρατος, κοιτάζει από ψηλά τα παλαιικά δάπεδα -μεγαλόπρεπα μέσα στη γεωμετρική ταπεινότητά τους- και τα προσφιλή κατοικίδια, αμέριμνα μέσα στην αισθαντικότητά τους. Είναι ο ένας κύκλος, η ζωή πίσω απ’ τον τοίχο. Το σεληνόφως εισβάλλει στην εντοιχισμένη ζωή και μεταβάλλει το συνηθισμένο σε εξαιρετικό, γιατί πάντα όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες.1
Ο άλλος κύκλος είναι τα "30 φεγγάρια". Η ζωή έξω από τον τοίχο. Η καθημερινή επανάληψη της διαδρομής του βλέμματος προς τον ουρανό ενέχει μια ακόμα άσκηση "γεωμετρίας". Πώς παγιδεύεται ο χρόνος; Σύλληψη ευφυής και τυραννική ταυτόχρονα, καθώς δεν πρέπει να παραληφθεί ούτε μία φάση της σελήνης του Αυγούστου.
Καθένα από τα πρόσφατα έργα της Βεντίκου υπαινίσσεται με χιούμορ, με εσωτερικότητα, με καρτερία, με μέτρο, μια αφήγηση χωρίς λέξεις. Εδώ, ο λογικός και λεκτικός αφανισμός. Η πνευματικότητα, η φαντασία, το όνειρο όχι σε διαμάχη με το ρεαλισμό αλλά σαν μια παράλληλη πτυχή της σκληρότητας των πραγμάτων.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΕΥΑΓΓΕΛΑΚΟΥ, σκηνοθέτης
Κύκλος: το επίπεδο υπό μίας γραμμής περιεχόμενο
C = 2 π ρ η φαντασία αναπόσπαστο μέρος της γεωμετρίας
Πρωτοείδα τη ζωγραφική της Ιουλίας Βεντίκου στις αρχές του 1996. Ήταν τα περάσματα με το χρυσό φως. Οι ακατοίκητοι εκείνοι χώροι, η φθορά τους κυρίως, περιείχαν έντονα την ανθρώπινη απουσία. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, που μόνο η ζωγραφική τον προσφέρει, ένιωθες ότι κάποιος μόλις είχε φύγει -ίσως για πάντα, ίσως για λίγα λεπτά- κι αυτή του η απουσία έδινε ζωή σε ό,τι πριν ήταν άψυχο.
Από τότε έχει περάσει κάμποσος καιρός και φαίνεται ότι κάποιος επέστρεψε στα σκοτεινά δωμάτια. Αόρατος, κοιτάζει από ψηλά τα παλαιικά δάπεδα -μεγαλόπρεπα μέσα στη γεωμετρική ταπεινότητά τους- και τα προσφιλή κατοικίδια, αμέριμνα μέσα στην αισθαντικότητά τους. Είναι ο ένας κύκλος, η ζωή πίσω απ’ τον τοίχο. Το σεληνόφως εισβάλλει στην εντοιχισμένη ζωή και μεταβάλλει το συνηθισμένο σε εξαιρετικό, γιατί πάντα όταν έχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες.1
Ο άλλος κύκλος είναι τα "30 φεγγάρια". Η ζωή έξω από τον τοίχο. Η καθημερινή επανάληψη της διαδρομής του βλέμματος προς τον ουρανό ενέχει μια ακόμα άσκηση "γεωμετρίας". Πώς παγιδεύεται ο χρόνος; Σύλληψη ευφυής και τυραννική ταυτόχρονα, καθώς δεν πρέπει να παραληφθεί ούτε μία φάση της σελήνης του Αυγούστου.
Καθένα από τα πρόσφατα έργα της Βεντίκου υπαινίσσεται με χιούμορ, με εσωτερικότητα, με καρτερία, με μέτρο, μια αφήγηση χωρίς λέξεις. Εδώ, ο λογικός και λεκτικός αφανισμός. Η πνευματικότητα, η φαντασία, το όνειρο όχι σε διαμάχη με το ρεαλισμό αλλά σαν μια παράλληλη πτυχή της σκληρότητας των πραγμάτων.
