Ζωγραφική, 13/01/1992 – 01/02/1992
Βασιλοπούλου, Βιβή.
“Τέχνες & Γράμματα.” Αθηνόραμα, 31 Ιανουαρίου – 6 Φεβρουαρίου 1992, τεύχ. 799.
To υδάτινο στοιχείο δεν αποτελεί μόνο πηγή έμπνευσης για τη Βαρβάρα Μαυρακάκη αλλά και το «υλικό» με το οποίο περιβάλλει τις δημιουργίες της. Οι πελώριες διάφανες φόρμες αποτελούν το κέλυφος μέσα στο οποίο αναπτύσσεται και προστατεύεται ένας φανταστικός κόσμος. Νοητός. Μη ορατός. Η χρωματική διαφάνεια λειτουργεί σαν φακός, από τον οποίο περνάει η όλη σύλληψη. Ένας σχεδόν υποβρύχιος κόσμος. Σε άγνωστα ταξίδια, μια θαλάσσια περιπέτεια ψυχής. Μέσα στο κουτί της «Πανδώρας» ή το κήτος του «Ιωνά». Η Β. Μαυρακάκη αφήνει το υλικό της να την οδηγήσει αλλά «όχι και να κάνει ό,τι θέλει». Το τυχαίο συνιστά μια αποφασιστική αφετηρία στη δουλειά της αλλά στη συνέχεια η ζωγράφος επεμβαίνει και συναποφασίζει τελικά. Τα έργα φαίνεται να συνιστούν «διαφάνειες» μιας χαρτογραφημένης προβολής του εσωτερικού μικρόκοσμου στον εξωτερικό κόσμο. Η επιλογή μεγάλων τετράγωνων τελάρων βοηθάει μέσα από την τέλεια φόρμα του τετραγώνου την περαιτέρω ανάπτυξη αυτής της προβολής. Είναι πολύ αισιόδοξο όταν η πραγματική τέχνη επιβάλλεται ενάντια σε τεχνάσματα, ευρήματα, εφήμερη μόδα.
Ηλιοπούλου – Ρογκάν, Ντόρα.
“Στον παλμό της τέχνης.” Living, Μάρτιος, 1992.
Η πρόσφατη δουλειά της Βαρβάρας Μαυρακάκη στη Γκαλερί «Μέδουσα» δικαιώνει για μιαν ακόμη φορά την καλλιτέχνιδα, που έχει αναθεωρήσει γόνιμα – όπως πάντοτε – το όραμά της. Σκαριά και φόρμες από καράβια, βάρκες και τα συναφή, μεταμορφώνονται, χάρη στο αυθεντικό ταλέντο της Μαυρακάκη, σε φόρμες και σε σχήματα με μια πολυδιάστατη εικαστική ταυτότητα. Πρόκειται για έργα που αντέχουν στον χρόνο και που κατορθώνουν ακόμη να μας μηνύσουν μεταφυσικά σε υφή συναισθήματα. Πάνω από όλα, όμως, πρόκειται για μια ζωγραφική έκφραση απόλυτα προσωπική και αξιόλογη
Σηματοδότης [Παπαδάκης, Νίκος].
“Βαρβάρα Μαυρακάκη στη Μέδουσα.” Σήμα, Ιανουάριος-Φεβρουάριος, 1992, τεύχ. 6.
Η Βαρβάρα Μαυρακάκη εί¬χε δύο απανωτές «ατυχίες»: Η πρώτη ότι, ανεξάρτητα από τη θέληση της, επέλυσε – και με το παραπάνω θα λέγαμε – τα προβλήματα του βιοπορι¬σμού της και η δεύτερη ότι δεν πέρασε από την ΑΣΚΤ και τα παράλληλα «κανάλια» που δημιουργεί τεκμήρια ταλέντου, είτε μέσα από «παρεΐστικη αλληλεγγύη» είτε μέσα από γραφές που ταιριάζουν με εκείνες των «καθοδηγητών», οι οποίοι στο έργο των σπουδαστών τους θα ήθελαν να βλέπουν το δικό τους. Λες και δεν υ¬πάρχουν καταξιωμένοι αυ¬τοδίδακτοι καλλιτέχνες. Δεν αρκούσε στους κήνσορες ότι η Βαρβάρα Μαυρακάκη παρακολούθησε μαθήματα στο Visual Art School και την National Academy of Design στη Νέα Υόρκη. Ήθελαν ίσως και το δίπλωμα της, λες και επρόκειτο να ασκήσει το επάγγελμα του φαρμακοποιού!!!
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, επιλέγει να πάρει μέρος στην έκθεση «Α dance at contemporary greek art», στο Ντάλας του Τέξας, μαζί με άλλες γυναίκες καλλιτέχνιδες. Οι σειρήνες ήχησαν, κομπλεξικοί κήνσορες επαναστάτησαν, την επέλεξαν μαζί με μία ακόμη καλή ζωγράφο – με δίπλωμα ΑΣΚΤ αυτή – αλλά ατυχώς της έτυχε τo «αμάρτημα» να είναι σύντροφος ενός υπουργού της τότε κυβέρνησης, για να διαμαρτυρηθούν με όλο το σκεπτικό «γιατί αυτές και όχι οι άλλες». Συντεχνιακή επανάσταση – η ίδια δεν είχε γίνει άλλωστε και το 1976 για τον ελληνικό μήνα του Λονδίνου; – χωρίς κανένα αντικειμενικό στοιχείο για την ποιότητα της ζωγραφικής της πράξης.
Διαμαρτυρίες του στιλ «και ποια είναι αυτή;» από συντεχνιακές ομάδες κι όχι μόνο καλλιτεχνών, αλλά και από την μεριά καθοδηγητών -θεωρητικών και μη – «εικαστικών χωροφυλάκων», που λέει κι ο Σταυρόπουλος.
Τώρα θα απορείτε γιατί γράφονται όλα αυτά. Γιατί η έκθεση της Βαρβάρας Μαυρακάκη (13 Ιανουαρίου – 1 Φεβρουαρίου 1992) στην Αίθουσα Τέχνης «Μέδουσα» ήταν από τις καλύτερες που είδαμε αυτή την περίοδο στην Αθήνα. Η ζωγραφική της δείχνει έναν αληθινό προβληματισμό σε όλα τα επίπεδα της προσπάθειας της. Πλαστικά και χρωματικά ήταν μια δουλειά όπου ο καθένας έβλεπε το πάλεμα και την αγωνία της γι’ αυτό που επιχειρεί να δώσει, το πάθος της να βγάλει την ψυχή της σε αντικείμενα του κοντινού της περιβάλλοντος, μέσα από μία άβυσσο, με ήρεμη αισιοδοξία και αγάπη. Στον κατάλογο της έκθεσης δεν υπάρχει θεωρητικό κείμενο. Πολύ σωστά η καλλιτέχνις, μετά τα όσα προαναφέραμε, δεν χρησιμοποίησε θεωρητικούς «κονδυλοφόρους» παρά τις επαρκείς δυνατότητες της, και μάλιστα με πληρωμή «τοις μετρητοίς» για την παρουσίαση του έργου της.
[Xωρίς τίτλο]. Στο Βαρβάρα Μαυρακάκη: Στον Οδυσσέα. Αθήνα: Μέδουσα, 1992.
Ταξίδια άγνωστα, σπλάχνα κλεισμένα σε καράβια
Θέλω να ζήσω
Χρόνο κόκκινο βαθύ
Χρόνο υγρό
Δανάη
Πανδώρα
Φαέθων
Αιγέας
Ιφιγένεια
Προμηθέας
Κασπία
Δαρείου και Παρεισάτιδος
Του Οδυσσέα
Του Ιωνά
