ΑΥΓΗ
6 Μαΐου 1987
Χρύσα Κακατσάκη
Κατά τη γνώμη μου
Τον τίτλο «Θαλασσογραφίες» που θεματολογικά είναι ένας συγκεκριμένος καλλιτεχνικός όρος, διάλεξε για την καινούργια του δουλειά του παρουσιάζεται στην γκαλερί «Μέδουσα» ο Λεωνίδας Τσιριγκούλης και που φυσικά τον χρησιμοποιεί παραπλανητικά και σαρκαστικά, αφού τα έργα του δεν έχουν καμιά σχέση ούτε με τα αφρισμένα κύματα, ούτε με το παιχνίδισμα του μπλε-άσπρου της θάλασσας.
Η ίδια η μέχρι τώρα πορεία του καλλιτέχνη με τη δυναμική της εξπρεσιονιστικής χειρονομίας, τις πειραματικές συνθέσεις, τα ντανταϊστικά κολάζ, αποδεικνύει και επιβεβαιώνει την πολλαπλότητα των αναζητήσεών του, που χωρίς να υποτιμούν το αισθητικό αποτέλεσμα, διερευνούν και διευρύνουν τις εκφραστικές δυνατότητες των νέων υλικών και μέσων.
Οι «Θαλασσογραφίες», με την πολυουρεθάνη τη διογκωμένη πολυστερίνη, τα καθημερινά αντικείμενα που έξω από τη λειτουργική τους χρήση έχουν εκπέσει σε πολιτισμικά απόβλητα, κάποιους φωτισμούς, είναι δομικές συνθέσεις που δεν παραπέμπουν σε μια ειδυλλιακή εικόνα της θάλασσας, αλλά σε μια εφιαλτική και ζοφερή πραγματικότητα.
Με τη χρήση του καθημερινού αντικειμένου και του ταπεινού υλικού, με την ένταξη των υλικών προϊόντων της τεχνολογίας και την αντίληψη διάταξης όλων αυτών που οριοθέτησαν και σηματοδότησαν ρεύματα όπως ο ντανταϊσμός, η ποπ-αρτ, ο κονστρουκτιβισμός ο Λεωνίδας Τσιριγκούλης δεν θέλει να περιπλανηθεί στην σύγχρονες τάσεις, αλλά να εκμαιεύσει τις λανθάνουσες ή μη δυναμικές για την απόδοση των ανησυχιών του που δεν είναι στενά καλλιτεχνικές αλλά με έντονες κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις.
Τα πολιτισμικά απόβλητα, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από την ισοπέδωση που προκαλεί ο καταναλωτισμός, αλλά κυρίως η αλλοίωση που φθάνει μέχρι την καταστροφή της φύσης, καθορίζουν την οικολογική στάση και τοποθέτηση του καλλιτέχνη που «στρατεύει» την τέχνη του στη σύγχρονη όσο και σκληρή αυτή πραγματικότητα.
Ο Τσιριγκούλης μπορεί να υπερβαίνει τα παραδοσιακά όρια και μέσα της ζωγραφικής, αλλά επαναφέρει τους σκοπούς της και επαναπροσδίδει στην τέχνη την κοινωνική της λειτουργία που είναι η ευαισθητοποίηση του θεατή στα καίρια προβλήματα και όχι μόνο ο παθητικός εκστασιασμός μπροστά στην αισθητική απόλαυση.
ΕΒΔΟΜΗ
6 Μαΐου 1987
Βιβή Βασιλοπούλου
«Θαλασσογραφίες»
Οι «Θαλασσογραφίες» Του Λεωνίδα Τσιριγκούλη (στην γκαλερί Μέδουσα) «συμβολή» στο έτος περιβάλλοντος, καθιερώνουν μια καινούργια σχέση με την απειλητική πραγματικότητα, που διεκδικεί τα δικαιώματά της μέσα από μια νέα αντι-«αισθητική» αντίληψη.
Με φαντασία, ευρηματικότητα και έντονη πάντα κριτική διάθεση ο Λ.Τ. επανέρχεται χρησιμοποιώντας τα ίδια α-φυσικά υλικά, για να εικονογραφήσει ένα «φυσικό» τοπίο, «ενώνοντας» την κραυγή του με αυτή των «μυρίων βοώντων θάλαπα-θάλαπα».
Μια θάλασσα με νεκρά ψάρια, σκουπίδια και έναν άλλο ήλιο. Μέσα σ’ αυτό το μελλοντικό περιβάλλον», ομολογώ πως ένιωσα ένα κίνδυνο και ένα φόβο, που δεν είχα αισθανθεί μπροστά στα «απορρίμματα» της προηγούμενης έκθεσης του Λ. Τσιριγκούλη. Και εξομολογούμαι:
Φοβάμαι ειλικρινά μήπως συμπαθήσουμε αυτό το πεύκο από την γκρίζα διογκωμένη πολυουρεθάνη, αν, αλίμονο, δεν το αγαπήσουμε κιόλας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
3 Μαΐου 1987
Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Στην πρόσφατη δουλειά του, που παρουσιάζει αυτές τις μέρες στη «Μέδουσα» ο Λεωνίδας Τσιριγκούλης αποκαλύπτει για μια ακόμη φορά ότι πλουτίζει συνεχώς την έμπνευσή του με την αστείρευτη φαντασία του. Κατορθώνει ακόμη ο καλλιτέχνης να ανανεώνει ουσιαστικά την πλαστική του έκφραση, έτσι ώστε, ενώ πάντα μπορούμε να επισημαίνουμε τις γνωστές σε μιας ιδιομορφίες της έκφρασής του να είμαστε συγχρόνως και σε θέση να εκτιμούμε κάθε φορά, τις καινούργιες προοπτικές και δυνατότητες.
Στα τωρινά του έργα από πολυουρεθάνη ο καλλιτέχνης έχει δώσει όσο γίνεται πιο αποκαλυπτικά το προβάδισμα στα ερεθίσματα που του εμπνέει η σύγχρονη μόλυνση, η διαρροή ραδιενέργειας κ.α. Χάρη στους κατάλληλους όσο και θεαματικούς χειρισμούς μετουσιώνει σε αυθεντική τέχνη τα αρνητικά παράγωγα του σύγχρονου πολιτισμού μας με όλες τις καταστρεπτικές όσο κι απάνθρωπες επιδράσεις στον άνθρωπο.
Ο τρόπος που ο καλλιτέχνης διευθετεί κι ενορχηστρώνει τους όγκους στις δημιουργίες του, καθώς κι η αντίληψη που έχει ως προς το χρώμα κι ο τρόπος που το χειρίζεται, συνθέτουν τελικά ένα υποβλητικό όσο κι επιβλητικό κάθε φορά σύνολο, που σε καμιά περίπτωση δεν παραλείπει να προκαλέσει την περιέργεια και τη φαντασία του θεατή.
Κι αυτή, ακριβώς, η πρόκληση είναι η πιο ουσιαστική και αμετάκλητη απόδειξη για την αυθεντική πράξη του δημιουργού.
