PASSPORT
14/3/2008
Ελένη Κυπραίου
Ένας γλύπτης μόνος στην Μέδουσα
Με σοβαρότητα και τρυφερότητα παρουσίασε η γκαλερί Μέδουσα τον Κώστα Κουλεντιανό. Και ο Μπεν Κουλεντιανός που επιμελήθηκε της έκθεσης έκανε καλή δουλειά. Εκτιμώ τον καλλιτέχνη αλλά και την φυσιογνωμία του ανδρός. Θα πρέπει να πως ότι στη γενιά των γλυπτών της διασποράς που ενεργοποίησαν το υλικό τους αλλά και τις συνθήκες της εποχής τους εγκαίρως ανήκει σίγουρα αυτός ο στιβαρός καλλιτέχνης, που προσανατολίστηκε στη διερεύνηση της ύλης, του φωτός και του χώρου. Ο Κουλεντιανός δουλεύει με σίδερο τα γλυπτά του από νωρίς, απ’ το 1948, στο Παρίσι. Ο γλύπτης Henri Laurens, με τη φιλία και τη δουλειά του, του αλλάζει την οπτική γωνία. Όταν επιστρέφει για λίγο το 1955-στην Ελλάδα και έχοντας ήδη εξοικειωθεί με τα κινήματα της πρωτοπορίας του 20ου αιώνα, βλέπει με νέα ματιά και εμβαθύνει στην αρχαιοελληνική γλυπτική. Η μετωπικότητα των αρχαίων αγαλμάτων, η λιτότητα και η ανάταση, του δίνουν μια νέα κατεύθυνση.
Το 1960 αρχίζει αναφορές στο γυναικείο σώμα.
Η δουλειά του αναγνωρίζεται εγκαίρως και, με τη βοήθεια και στήριξη του αρχιτέκτονα P. Dosse, εντάσσει τα έργα του (πενήντα υπαίθρια γλυπτά) σε αρχιτεκτονικό πλαίσιο ή δημόσιους χώρους. Απ’ το 1970 και μετά, βάφει τα γλυπτά του, το κενό παίρνει καθοριστικά μέρος στην ολοκλήρωση της φόρμας.
Εκθέσεις του έχουν γίνει πολλές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με ταπισερί, χαρακτικά, ανάγλυφες και επί τοίχου συνθέσεις, που αρθρώνουν τη φυσιογνωμία ενός Έλληνα καλλιτέχνη που στάθηκε επάξια στον γαλλικό χώρο, στην εποχή του. Αναγνωρίστηκε, διακρίθηκε, επί τόπου και επί των έργω…
Η έκθεση δεν είχε μόνο την αίσθηση μιας καλλιτεχνικής οργάνωσης, αλλά τηνν επιμέλεια των συνθηκών που θα έδειχναν μια πλευρά του Κουλεντιανού σαν τις ίδιες τις εξερευνήσεις του, σε ύλες λιγότερο αυστηρές, πιο ανθρώπινες, πάντα με τη δομή και τις οξείες απολήξεις που χαρακτηρίζουν το έργο του. Ξύλινα ανάγλυφα, μεταξοτυπίες, έργα των τελευταίων χρόνων της ζωής του ξετύλιξαν σ’ αυτή την έκθεση την «άλλη» πλευρά του καλλιτέχνη, εξίσου λιτή και ζωντανή.
Μπορεί η έκθεση να τέλειωσε, στην Αθήνα όμως- σε καθημερινή βάση-ένα έργο του σας περιμένει στο μετρό Εθνική Άμυνα. Αυστηρό μες στο βουητό, σταθερό, ακέραιο, ωραίο, σαν τον ίδιο.
Αναζητήστε το.
ΕΣΤΙΑ
11 Φεβρουαρίου 2008
Κρίστα Κωνσταντινίδη
Από τον περίπατο στις αίθουσες του κέντρου
Επειδή καλό είναι να μη ξεχνιόμαστε, σαν αφετηρία προτιμήσαμε την ιστορική έκθεση-αφιέρωμα της «Μέδουσας» στον Κώστα Κουλεντιανό (1918-1995), μεγάλη μορφή της γλυπτικής αφαίρεσης, με διεθνή απήχηση και με πολύτιμη παρακαταθήκη αφημένη στους σημερινούς καλλιτέχνες.
Η έκθεση αναπτύσσεται με άξονα ένα μεγάλο μπρούντζινο γλυπτό του ’80 σαν μια μικρή, συμπαγής αναδρομική, στημένη με οικονομία με χαρακτηριστικά έργα από την περίοδο του ’60 κι έπειτα: γλυπτά, επίτοιχα ανάγλυφα και μεταξοτυπίες που δηλώνουν το πέρασμα του Κουλεντιανού από την αφαίρεση, την ένταξη της γλυπτικής του στον αρχιτεκτονικό χώρο, τη χρήση πρωτότυπων τεχνικών, κυρίως στην οξυγονοκόλληση, τα πρώτα «βιδωτά» έργα που καθόρισαν τη δουλειά του μέχρι τέλους, ή τον τρόπο που χειρίζεται τα κενά, έτσι ώστε ν’ αφήνει τις απαραίτητες ανάσες στο υλικό του.
Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες βρήκαμε τις μεταξοτυπίες, που φανερώνουν την ευκολία με την οποία ο Κ. χειρίζεται την έξοδο της ζωγραφικής στην Τρίτη διάσταση, το σχέδιο, βλέπετε, είναι αυτό που αποκαλύπτει σε βάθος τα μυστικά της γλυπτικής.
