(GR) ΕΙΚΟΝΕΣ
26 Νοεμβρίου 1986
Μαρία Κοτζαμάνη
Με την πρώτη ατομική έκθεσή της η Αιμιλία Παπαφιλίππου οριοθετεί το χώρο της και προσδιορίζει με ακρίβεια την προβληματική δουλειά της. Επιχειρώντας ένα πολυδιάστατο πέρασμα μέσα από αρχέγονες μνήμες και ιστορικές δομές, η καλλιτέχνιδα διερευνά τα όρια του αισθητού και του υπερβατικού, που οδηγεί στην αποκάλυψη των φαινομένων.
Εξετάζοντας το οντολογικό πρόβλημα της παρουσίας – απουσίας και τη βιταλιστική έννοια της υπαρξιακής σχετικότητας σαν την ανοιχτή διαδικασία μιας νέας συνειδησιακής προβληματικής που διερευνά τα όρια της επικοινωνίας.
Ανατρέχοντας σε εποχές που η τέχνη ήταν μέθεξη, σύμπραξη, συνεύρεση, ενεργητική συμμετοχή και κοινό βίωμα, η Αιμιλία Παπαφιλίππου εξετάζει συγχρόνως, και μέσα από ένα πολλαπλό ξεπέρασμα του ιδιώματος του καλλιτέχνη, τη σχέση υποκειμένου και αντικειμένου, πομπού και δέκτη, που αποτελεί προϋπόθεση της τέχνης και πρόκληση για τον επαναπροσδιορισμό της.
Η δουλειά της αποτελεί σήμερα μια πρώτη αντιπροσωπευτική κατάθεση προς αυτή την κατεύθυνση, που σίγουρα θα οδηγήσει αργότερα σε πολύ γόνιμες πραγματοποιήσεις.
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ EIGHTY
20 Αυγούστου 1987
Χάρης Καμπουρίδης
Μόνο μέσα α’ την προσωπική εμπειρία αυτής της σωματικής εμπλοκής στα έργα της Παπαφιλίππου, μπορεί κανείς κατόπιν ν’ αναφερθεί σ’ αυτά – κι αυτό επιβεβαιώνει την αλήθεια και την μαστοριά τους. Γιατί πρόκειται για εικαστικές διατυπώσεις ενός σύνθετου και οξυδερκούς προβληματισμού, ο οποίος εκφραζόμενος διαφορετικά δεν θα είχε αυτήν την ολοκλήρωση. Πως αλλιώς λ.χ. θα μπορούσε να δείξει την αντιπαράθεση, τον διάλογο και την αλληλοαναίρεση της σωματικής αίσθησης του χώρου με την εννοιολογική; Πως, παραπέρα, τον επίκαιρο υπαινιγμό για την ασυμφωνία (στις μέρες μας ή στον κόσμο μας) ανάμεσα στα σωματικά μας αντιληπτικά μέτρα και στην κοινωνικά προκατασκευασμένη ματιά μας;
Η έξωθεν ρυθμιζόμενη συμπεριφορά του κορμιού μας στον χώρο, καλείται έτσι να επαναπροσδιορισθεί στα δικά μας προσωπικά μέτρα – ο Λόγος στην Επιθυμία, η προβλέψιμη ύπαρξή μας στα απρόβλεπτα ατομικά μας μέτρα.
Κάθε διαφορετική αντίδραση του θεατή-συλλειτουργού, γίνεται έτσι μια επιβεβαίωση της αλήθειας και της ευστοχίας του έργου. Μας θυμίζει ακόμη την επικαιρότητα των προβληματισμών που ο Ντυσάν άρχισε πριν 70 χρόνια και που η ιδεοκρατική τέχνη συνέχισε πρόσφατα.
Πρώτα απ’ όλα όμως μας υπενθυμίζει την μόνιμη, καθώς φαίνεται, αναγκαιότητα να βλέπουμε το είδωλό μας στον κοινωνικό καθρέφτη με σκεπτικισμό. Και η Παπαφιλίππου σ’ αυτήν την απελευθερωτική αυτοαναίρεση μας κατευθύνει με τα έργα της.
