(GR)
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
7 Φεβρουαρίου 1988
Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν
Η αυθεντικότητα της δημιουργίας
Πολύ ώριμη σε έκφραση και σε προσωπικό ύφος είναι η δουλειά του Α. Νίκογλου στη γκαλερί «Μέδουσα». Πρόκειται για συνθέσεις στις οποίες ο καλλιτέχνης αν και δημιουργεί στα πλαίσια της γεωμετρικής αφαίρεσης κατορθώνει να τις διαπεράσει από έναν απόλυτα προσωπικό όσο και πρωτότυπο ρυθμό. Αναπλάθοντας και ανασκευάζοντας ριζικά την εικαστική γραφή ενός Μάλεβιτσς και άλλων σουπρεματιστών ή και εκείνη των οπαδών της ελαχίστης τέχνης, ο Νίκογλου προικίζει την κάθε του σύνθεση με μιαν αποκαλυπτική κίνηση. Μια κίνηση ή καλύτερα κινητικότητα στην οποία συνεργός στέκει το απαράμιλλο εδώ σε αποχρώσεις χρώμα.
Δίχως εκκωφαντικές, εντυπωσιακές λύσεις, δίχως περιττούς μανιερισμούς ο Νίκογλου εκφράζεται όσο γίνεται πιο άμεσα και συνάμα υποβλητικά. Τόσο στις μεγάλες σε διαστάσεις συνθέσεις όσο και στα μικρότερα έργα η «πυκνότητα» του ύφους παραμένει σταθερά η ίδια. Γνώρισμα που τεκμηριώνει την ποιότητα της εικαστικής έκφρασης. Σε μερικά από τα έργα διακρίνουμε περιγράμματα που θα μπορούσαν να υποδηλώσουν την αχνή εμφάνιση μιας ανθρώπινης φιγούρας. Στην τελευταία αυτή περίπτωση καθώς και στις πολύ μικρές συνθέσεις όπου η φιγούρα αυτή είναι ακόμη πιο εμφανής ο Νίκογλου δείχνει έτοιμος να εγκαινιάσει μια καινούργια φάση και να διαγράψει μια νέα τροχιά. Θα μπορούσε ανεπιφύλαχτα να πει κανείς ότι από τα κύρια συστατικά των συνθέσεων που βλέπουμε στην τωρινή έκθεση είναι η ποίηση. Πρόκειται για μια ποίηση που υποβάλλεται τόσο από την παλμικότητα του σχεδίου όσο και από τη διαφάνεια του χρωματικού παράγοντα.
ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
18 Φεβρουαρίου 1988
Βιβή Βασιλοπούλου
ΤΕΧΝΕΣ & ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Η λεπτή ισορροπία του Αντώνη Νίκογλου
Περισσότερο εγκεφαλική παρά ενστικτώδης φαίνεται από την πρώτη ματιά η δουλειά του Αντώνη Νίκογλου (γκαλερί «Μέδουσα») που εντάσσεται στο χώρο της αφαίρεσης. Παρατηρώντας την όμως περισσότερο, ομολογώ πως δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να θυμηθώ τα λόγια του Georges Braque, που είπε «αγαπώ τον κανόνα που διορθώνει τη συγκίνηση». Γιατί και τα δύο αυτά στοιχεία συνυπάρχουν στα έργα του Α. Νίκογλου σε μια ιδιαίτερη ισορροπία. Και εδώ ο κανόνας και η λογική που δηλώνονται με την παρουσία της γεωμετρίας του σχήματος και της προοπτικής, φαίνεται να ελέγχουν τη συγκίνηση που προκαλεί το χρώμα. Και έτσι, μέσα σ’ ένα συναισθηματικό χρωματικό τοπίο, τα γεωμετρικά σχήματα, το τρίγωνο, το τετράγωνο, ο κύβος, δείχνουν να ταξινομούν το χώρο και παράλληλα να ενισχύουν την εικονοπλαστική δύναμη του χρώματος. Στα έργα του που μοιάζουν παραλλαγές στο ίδιο θέμα, με τη μουσική έννοια του όρου, σχήμα και χρώμα απαλλαγμένα από κάθε αναπαραστατικό σκοπό, συνθέτουν ένα αυτόνομο εικαστικό σχήμα και μια άλλη πραγματικότητα.
As I observed the latest works of Antonis Nikoglou, the words of Georges Braque came easily to my mind: “I love the rule that corrects emotion”. For both elements coexist in a delicate balance in the works of Nikoglou: here the rule –the logic as represented by geometry, shapes and perspective– seems to keep in check the emotion which colours generate by definition. Behind, or, rather, within the a priori emotional chromatic field the triangle, the square and the cube remain as fixed points of reference in a premeditated process by which the space is laid out and the individual visual elements are arranged so as to reinforce the pictorial power of colour.
In a two-way process of mutual penetration, the shapes enters the fleeting chromatic field and delineates the diffusion of colour, which tends to take over its vital space and dominate the painted surface. In his works –which seem like variations on a theme, in the musical sense– the shapes and colours are freed of any representational task to articulate an autonomous visual pattern which heeds the rules of geometry and Kandinsky’s “inner need”.
This is not the rendering of a visual experience, but the reconstruction of a mnemonic image which functions under its own rules and creates its own reality.
Vivi Vassilopoulou