(GR) ΒΗΜΑ
23 Απριλίου 1982
Παράλληλες εκδηλώσεις
Ο συνδυασμός της παρουσίασης μια έκδοσης και μιας έκθεσης με εικαστικό περιεχόμενο είναι αυτό που χαρακτηρίζει τέσσερις εκδηλώσεις αυτής της εβδομάδας.
Μια από αυτές στην Μέδουσα.
Στην Αίθουσα Τέχνης «Μέδουσα» γίνεται αυτές τις μέρες η παρουσίασης του αυτοβιογραφικού βιβλίου του Δανιήλ Παναγόπουλου με τίτλο «Κιαρόσκουρο Α». Στο βιβλίο αυτό εκδομένο από την Μορφωτική Ένωση Λεχαινών, ο ζωγράφος Δανιήλ που έχει μια άμεση και στρωτή γλώσσα, διηγείται ενθυμήσεις μακρινές των παιδικών του χρόνων αλλά και πιο κοντινές όπως της Κατοχής και το Εμφύλιου. Με πολύ οξυδέρκεια και ευαισθησία περιγράφει τον τρόπο που αναπτύχθηκαν οι σχέσεις του με την τέχνη και τις εμπειρίες του στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ειδικά πολύτιμη είναι η περιγραφή της ατμόσφαιρας που επικρατούσε στο εργαστήρι του Παρθένη και του τρόπου της διδασκαλίας του. Τοις ευαισθησίες, τις αμφιβολίες, τις μάχες του νέου ζωγράφου Δανιήλ μπορούμε να τις ανιχνεύσουμε στα έργα της εποχής που κρέμονται στους τοίχους της Μέδουσας και μέσα απ’ αυτό το πρίσμα η έκθεση έχει πραγματικό ενδιαφέρον.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
18 Απριλίου 1982
Ματιές στην εκθέσεις
Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Στα νεανικά του έργα μέχρι το 1974 που παρουσιάζει ο Δανιήλ στη «Μέδουσα» με την ευκαιρία της έκδοσης του αυτοβιογραφικού του βιβλίου «Κιαρόσκουρο Α» αποκαλύπτει πάνω απ’ όλα τη μεγάλη του ευαισθησία στο σχέδιο και στο χρώμα. Γεύεται στην ουσία, ο καλλιτέχνης αυτός την ατμόσφαιρα του κάθε χώρου ή την υπόσταση ενός οποιουδήποτε αντικειμένου και αυτές αποκλειστικά αναμεταδίδει στο ακέραιο.
Το ίδιο δωμάτιο προβάλλει «άλλο» μπροστά μας χάρη στο διαφορετικό φως με το οποίο το έχει δει ο καλλιτέχνης. Το ευτελές χράμι ύφασμα πολύτιμο πλασμένο μεσ’ από το χρώμα. Το ίδιο «συμβαίνει» και με το ξύλινο τραπέζι, το κανάτι που προβάλλει με μιας υφή μοναδική. Με μιαν ευρηματική και απόλυτα εμπνευσμένη οπτική γωνία είναι ειδωμένες οι νεκρές φύσεις όπως π.χ. συμβαίνει με εκείνην που προβάλλει σε μια ψάθινη καρέκλα με μιαν υπόσταση σχεδόν μαγική, Με μια εξαιρετική αμεσότητα – λιτότητα, ο Δανιήλ έχει τα σπίτια της λαικής μας νεοκλασικής αρχιτεκτονικής ρε τους ροζ τοίχους ή την ώχρα καθώς και τοπίο με τη χαρακτηριστικά ποικίλη βλάστηση του τόπου μας.
Ακόμη και εκεί που ο ζωγράφος στα πολύ νεανικά του χρόνια μπόρεσε να εμπνευστεί π.χ. από ένα Ματίς – όπως συμβαίνει με το «Κορίτσι που καθαρίζει κρεμμέδια» – έχει ξεπεράσει κάθε ανάλογη σύγκριση μεσ’ από τον παλμό που δίνει ο ίδιος στη μορφή. Πέρα από τις ζωγραφικές μαρτυρίες των βιωμάτων και των μνημών του καλλιτέχνη έχουμε δώ να κάνουμε με τις μαρτυρίες ενός πηγαίου ταλέντου που περνάει στο θεατή μέσα από την ευαισθησία του χρώματος και γης γραφής.
