Paintings , 14/03/2002– 11/05/2002

Την Πέμπτη 14 Μαρτίου στις 8 το βράδυ, η Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει την δεύτερη ατομική έκθεση της Ιουλίας Βεντίκου. Η Ιουλία Βεντίκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε ζωγραφική στην Α.Σ.Κ.Τ από το 1984 έως το 1989 με δάσκαλο τον Νίκο Κεσσανλή και σκηνογραφία με τον Βασίλη Βασιλειάδη. Από το 1993 είναι μέλος της θεατρικής ομάδας ΡΟΔΑ. Ζεί και εργάζεται στην Αθήνα.
Σ’ αυτή την έκθεση θα παρουσιάσει ζωγραφικά έργα μεγάλων διαστάσεων μικτής τεχνικής, λάδι σε μουσαμά. Μέσα από την αυστηρότητα των δομών, την έντονη αντίθεση άσπρου – μαύρου και την ισορροπία ανάμεσα στο φως και τη σκιά, εκφράζεται η λιτή και βαθύτερη πραγματικότητα της ύπαρξης που ακολουθεί τους δικούς της νόμους. Τα θέματα, φιγούρες και τοπία, ποικίλουν από έργο σε έργο, παραμένουν όμως άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους από ένα δυνατό εσωτερικό ρυθμό, ανασύροντας αρχετυπικές μνήμες.

(GR) ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ
16 Μαρτίου 2002
Βιβή Βασιλοπούλου

Ισορροπία των αντιθέσεων

Δεν είναι μόνο η επιλογή των θεμάτων, είναι κάτι η επιλογή της τεχνικής που κάνει τα έργα της Ιουλίας Βεντίκου (Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης, μέχρι τις 23 Μαρτίου) να εγχαράσσονται περισσότερο στη μνήμη του θεατή, αφού η ίδια σε έργα της δοκιμάζει σε μεικτή τεχνική τον τρόπο της χαρακτικής που αναδεικνύει παρόμοια τους νευρώνες του ανθρώπου και τα “νεύρα” του ξύλου σε μια μεταφυσική και για τους δύο κατάσταση και σε μια εξαιρετικά άβολη στάση που «βολεύει» ωστόσο τη διαίρεση του πίνακα και ανακαλεί κανόνες γνωστής τομής.
Παράλληλα, άμεσα εμφανείς γίνονται και οι αναφορές στις αντιθέσεις άσπρο-μαύρο, σκοτάδι-φως με τις διαβαθμίσεις εκείνες που ευνοούν τα «περάσματα» από το ένα στο άλλο και σε προτρέπουν να στοχαστείς και για τα δύο. Τα μέσα της Ιουλίας Βεντίκου είναι λιτά αλλά αιχμηρά, υπηρετούν τις ιδέες της αλλά και έννοιες όπως του μέτρου, της συμμετρίας, της ισορροπίας, του αντιθέτου κ.α. Παράλληλα, τα έργα της υπηρετούν και μια απροσδόκητη θεατρικότητα, την οποία όχι μόνο σκηνοθετεί και σκηνογραφεί, αλλά και … φωτίζει η ίδια ανάλογα, με πραγματική γνώση του «έργου» ως ένα δρώμενο στατικό, με ενεργειακό κρατήρα, όπως «εικονογραφείται» στο εξώφυλλο του καταλόγου.
Συνοψίζοντας ένα ήδη συνοπτικό κείμενο θα λέγαμε ότι η δουλειά της Ι.. Βεντίκου έχει έναν εσχατολογικό χαρακτήρα, έτσι καθώς κινείται και δοκιμάζει τις εσχατιές των ορίων σε ένα δοκίμιο εικαστικής ανίχνευσης των στοιχείων που αναφέραμε παραπάνω.