(GR) ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ
14 Δεκεμβρίου 1996
Βιβή Βασιλοπούλου
Με την τόλμη και την αποκοτιά της ηλικίας
Πριν προχωρήσω στο αναπόφευκτο break.. οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν μ’ αρέσει η διαφήμιση της διαφήμισης, ούτε η επανάληψη της επανάληψης, γιατί εκτός των άλλων κάνει κάτι από κινέζικο μαρτύριο. Αλλά μ’ αρέσει η κινεζική κουζίνα και η Μαλβίνα ως Μπαμπέτ, όχι η πολεμοχαρής, αυτή δηλαδή που πάει (γιατί δεν πάεει) στον πόλεμο, αλλά ως κουζινοχαρής που πάει στην κουζίνα με κιμονό, και πολύ της πάει με το χαρακτήρα που ‘χει.
Δεν μ’ αρέσει επίσης καθόλου ηχητικά και οπτικά η κατάληξη του μεγεθυντικού (αράδες) και αν υπευθύνω έκκληση στους διαφημιστές και επικοινωνιολόγους είναι για την εξήγηση του τουριστικού φαινομένου, του πολύ χαριτωμένου (όχι εκ του Χαριτωμενόπουλος) Κώστα Ιωαννίδη, που παρουσιάζεται στο τουριστικό γραφείον, η ΜΕΔΟΥΣΑ της Μαρίας Δημητριάδη. Σπόσνορα.
Εκεί λοιπόν στη «Μέδουσα» τη μεταμορφωμένη, όπου γίνεται της… τουριστικής Ελλάδος το τσιμεντένιο τούβλο και το βάζο (το γυάλινο), ο νεαρός Κώστας Ιωαννίδης δεν εκθέτει, εκτίθεται και ξεφαντώνει με την τόλμη της ηλικίας και τη σιγουριά πολύ ώριμου και φτασμένου καλλιτέχνη που δικαιούται πλέον…. δια να ομιλεί όπως θέλει, από επιλογή.
Υλικά: τσιμέντο, περλίτης, χρώμα φούρνου, γυαλί, γλυκό του κουταλιού, τουρσί, φαντασία και άφθονο χιούμορ. Διαστάσεις: 40Χ14Χ12 cm. Εκτέλεση: Κώστας Ιωαννίδης (ιδέα), Γιώργος Γυπαράκης (video), Γιάννης Καρλόπουλος (τουριστικά έντυπα), Ντορέτα Παρασκευοπούλου (φωτογραφία), Αγλαΐα Κοκκορέλια (Promotion), Γλυκό του κουταλιού η μαμά Ιωαννίδη. Γευσιγνωσία, οι έχοντες μνήμη και γνώσεις μιας άλλης Ελλάδας, πριν το νεραντζάκι και τα άλλα εσπεριδοειδή απολιθωθούν μέσα στο τσιμέντο και τον περλίτη. Για την Ελλάδα περγ… αμώτο. Τσεκάρετε με Χ το γλυκό της αρεσκείας σας.
«Δεν μπορεί κανείς να είναι διεθνής χωρίς πρώτα να είναι εθνικός». Στα γαλλικά βέβαια ομοικαταληκτεί καλύτερα: On ne peut pas etre International, sans etre national (εκτός αν κι εμείς αντικαταστήσουμε το διεθνής με το πολυεθνικό… που δηλώνει και πολύ περισσότερα).
Από τη Γερμανία ωστόσο σε μια βερολινέζικη εφημερίδα και με αφορμή τη συμμετοχή μας σε μεγάλη διεθνή έκθεση σύγχρονης τέχνης, ενθουσιωδώς μας προτρέπουν για το αντίθετο: Με τίτλο Auropalis Adieu, θέλουν να πούμε αντί στον … μουσακά, στον Metaxa και την Ακρόπολη.. . δίνοντας έτσι και το μέτρο μιας διαχρονικής αξιολόγησης ομοίων ή παρομοίων ειδών!!!
Σύνορα η τέχνη δεν γνωρίζει, το ίδιο και ο σουρεαλισμός της σκέψης η της μη σκέψης τέλος πάντων. Αλλά ξαναγυρίζουμε στον τόπο μας, «Παράδεισος, παράδεισος ο τόπος μας».
Αυτό τον τόπο και τον τρόπο που αναιρέθηκε από μόνος του, σχολιάζει ο Κώστας Ιωαννίδης με πολύ τρυφερότητα, σκληράδα αλλά και αγάπη, όπως είναι άλλωστε και το δομικά υλικά της δουλειάς του. Ίσως και με ελπίδα και αισιοδοξία. Άλλωστε, βρε κουτά, δυο λεπτά break.. είναι αυτά. Μπορείτε να σωπάσετε το τσιμέντο και ύστερα ποιος θα το πρωτοπάρει;
Ένα βάζο με απίθανο γλυκό είναι ελεύθερο να διεκδικήσει τα δικά του δικαιώματα στα βιώματά μας, στη γεύση μας, στη σκέψη μας την ευνοιολογική και τις ελπίδες μας.
Και προσοχή, το τσιμέντο μπορεί να βλάπτει λίγο τη χώρα, αλλά ο τουρισμός και η τέχνη ωφελούν σοβαρά την υγεία. Ανακοίνωση του υπ. Ψυχαγωγίας και αμφιβάλλοντος.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
18 Δεκεμβρίου 1996
Δημήτρης Ρηγόπουλος
Έργα τέχνης σε τιμή γνωριμίας
Όσο κι αν ψάξει κανείς στην οδό Ξενοκράτους, μεγάλο σούπερ μάρκετ, ή ταξιδιωτικό γραφείο δεν θα βρει. Κι όμως την επόμενη φορά που θα περάσετε από τον ήσυχο αυτό δρόμο του Κολωνακίου και η καταναλωτική σας διάθεση είναι στα .. πάνω της σταθείτε στο νούμερο 7. Έχετε δίκιο. Αυτή είναι η διεύθυνση μιας αίθουσας Τέχνης. Αν έχετε όμως την υπομονή και λίγο μόνο χρόνο, γρήγορα θα διαπιστώσετε ότι στην γκαλερί «Μέδουσα» είναι ο παράδεισός σας. Ένα σωστό πανηγύρι καταναλωτισμού.
Ο Κώστας Ιωαννίδης είναι νέος (άρα … άφθαρτος από τις σειρήνες του κέρδους), είναι καλλιτέχνης (επομένως … αφοσιωμένος στην ιερή υπόθεση της τέχνης), αλλά και πολύ έξυπνος. Στην «Μέδουσα» έστησε το δικό του μαγαζί, εκθέτοντας προς άμεση πώληση εκατοντάδες τσιμεντόλιθους με γλυκά και τουρσιά στο εσωτερικό τους. Ο Ιωαννίδης κάνει συνειδητά πλάκα: «Ήθελα να παίξω με τους θεσμούς της τέχνης». Και το παιχνίδι αρχίζει από την είσοδο εκεί σε περιμένει η πραμάτεια, το εμπόρευμα: το γλυπτό είναι από τσιμέντο και περλίτη με το γλυκό του κουταλιού ή του τουρσί στο άνοιγμα, φωτισμένα. Στα δεξιά σου, στίβες με διαφημιστικά φυλλάδια του προϊόντος. Και ο κατάλογος; Αυτός είναι ο κατάλογος. Η απογείωση του μάρκετινγκ σε μια αίθουσα Τέχνης; Ακριβώς. Στο εξώφυλλο του εντυπωσιακού τριπτύχου, η προσφορά του μαγαζιού κραυγάζει: «Το έργο του καλλιτέχνη Κώστας Ιωαννίδη σε τιμή γνωριμίας: 5.400 δραχμές!». «Η απροκάλυπτη ύπαρξη της τιμής – και μάλιστα τόσο χαμηλής – σε βάζει ακόμα πιο έντονα στην ιδέα της κατανάλωσης», υποστηρίζει ο Ιωαννίδης. Την ίδια υπηρεσία προσφέρει και το διαφημιστικό φυλλάδιο. Η διαφήμιση που υποτίθεται δεν έχει καμιά σχέση με τον ιερό χώρο της τέχνης, εδώ εμφανίζεται χωρίς αιδώ. Όπως και το ταμείο – βωμός ή τα ατελείωτα ράφια με το προς πώληση προϊόν.
Κι από το στοκ του μαγαζιού, στο τουριστικό γραφείο. Η σαρκαστική διάθεση του Ιωαννίδη απογειώνεται με το βίντεο που διαφημίζει το τουριστικό τριήμερο που προσφέρει ο καλλιτέχνης στο εξοχικό του έναντι 500.000 δραχμών. Στην Άνδρο, ο «τουρίστα» δεν θα έχει την ευκαιρία μόνο να συζητήσει με τον καλλιτέχνη περί τέχνης και άλλων τινών αλλά θα είναι μάρτυρας και της δημιουργίας ενός έργου τέχνης το οποίο και θα πάρει μαζί του φεύγοντας από το νησί. «Πάντα με ενδιέφερε το γύρω – γύρω από την τέχνη, το πλαίσιο που εντάσσεται ένα έργο», λέει ο Ιωαννίδης ο οποίος δούλεψε με δεκάδες άλλους ανθρώπους για να κάνει αυτή την έκθεση μια συλλογικότητα που αναζητά και απολαμβάνει. Ακόμα κι όταν κάνει πλάκα, όντας σοβαρός.
