(GR) ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
8 Φεβρουαρίου 1987
Μαρία Μαραγκού
Εικαστικά
Ο Στέλιος Σκούλος (γκαλερί Μέδουσα) πηγαίνει πίσω στα «τέρατα» και τους δράκους της παιδικής ηλικίας. Οι επιδράσεις του έχουν την καταγωγή τους στον εξωτισμό των λατινοαμερικανικών ταπισερί, όπου τα χρώματα παίζουν άγρια με τους τόνους τους για να επανέλθουν στην ηρεμία, όλα στο περίγραμμα του έργου.
Η σύνθεση του Σκούλου είναι τολμηρή, συχνά ανατρεπτική, κάνει πολλαπλές μεταμορφώσεις, περνώντας αιφνίδια από το περιγραφικό στο αφηρημένο.
Το έργο έχει όλα τα στοιχεία να διαλογιστεί με τον θεατή – αποδέκτη, ιδιαίτερα όταν εκείνος αρέσκεται σε αγριωπά παραμυθάκια, που δεν έγιναν για να συνετίσουν άτακτα παιδιά, αλλά ν’ απαντήσουν από μέρους των παιδιών σε λογικούς ενήλικες που επαίρονται ότι πατούν γερά στη γη.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
22 Ιανουαρίου 1987
Ντόρα Ρογκάν
Ματιές στις εκθέσεις
Στα πλαίσια της τόσο πολύ «επίκαιρης» μέχρι εδώ και δύο χρόνια «αντι-ζωγραφικής» τοποθετείται η ζωγραφική έκφραση του Στέλιου Σκούλου που παρουσιάζει τη δουλειά του στη «Μέδουσα». Προικισμένος ο καλλιτέχνης με μιας ορισμένη ευαισθησία στο χρώμα και με ένα πλατύ σε φάσμα «χιούμορ» κατορθώνει να επιβάλλει την προσωπική του άποψη στα έργα που βλέπουμε εδώ. Πρόκειται για συνεχή ξεσπάσματα έντονων χρωματικών αντιθέσεων που, μερικές φορές, δίνουν στον πίνακα μια αρκετά επιθετική χροιά. Πάντως, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με αυτό το κύμα του νέου εξπρεσιονισμού που αφού κατέκλυσε την Ευρώπη και τις ΗΠΑ άρχισε – ευτυχώς – να υποχωρεί οφείλει να ομολογήσει ότι ο Σκούλος έχει αναμφισβήτητες ικανότητες στο χρώμα και στο στήσιμο της έκθεσης.
