ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
25 Νοεμβρίου 1995
Μαρία Μαραγκού
Μια γλύπτρια η Αννίτα Ξάνθου, εξαντλεί τη σχέση της με το υγρό στοιχείο, αποφασίζοντας πως όλα όσα την αφορούν είναι μια τρύπα στο νερό. Ιστορίες καθημερινής «τρέλας», που ευτυχώς υπάρχουν γράφοντας σενάρια στις αθηναϊκές γκαλερί.
Η Αννίτα Ξάνθου στην γκαλερί «Μέδουσα+1» προχωρεί την ενδιαφέρουσα δουλειά της με το νερό, το φως και μια τεχνολογία περίπου οικιακή, αναζητώντας μια τρύπα στο νερό. Μην πάει το μυαλό σας στο κακό. Δεν ματαιοπονεί. Αντίθετα. Κάνει χιούμορ, έχοντας κατακτήσει τα μέσα της, έχοντας καταφέρει ν’ απελευθερώσει το υγρό στοιχείο από το ποτήρι, να το κάνει χείμαρρο, πίδακα, ζωγραφική – άχρωμο επί αχρώμου – δίνη, άτρακτο που ταξιδεύει.
Ανάμεσα στην τέχνη και το φυσικό πείραμα, το παιχνίδι για την Ξάνθο εξελίσσεται δυναμικά, ευνοώντας την υπόθεση της «μαγείας». Τη γοητεία της κίνησης, του ήχου, του χρώματος, τριών στοιχείων που η Ξάνθου μετατρέπει σε σώμα αυτό.
ΚΕΡΔΟΣ
6 Δεκεμβρίου 1995
Εμμανουήλ Μαυρομάτης
Οι εικόνες ως ιδέες που έγιναν αντικείμενα
Η πρώτη μας σύντομη αναφορά θα γίνει στην εργασία της Αννίτα Ξάνθου, η οποία εκθέτει ατομικά στην Μεδουσα+1 Αίθουσα Τέχνης και η οποία εργάζεται ήδη από την προηγούμενη ατομική της έκθεση στην ίδια γκαλερί, το 1992 με τις προβολές και με τις διαδοχικές μεταμφιέσεις διαφανών υλικών, κατά την εκάστοτε προβολή τους. Πρόκειται για μια εργασία γύρω από το άυλο το οποίο ενσωματώνεται σ’ αυτές τις εργασίες σε συστήματα οργάνωσης που επιτρέπουν την παραπομπή από την πηγή της ιδέας σε διαφανείς οθόνες. ΄Ετσι, παρακολουθούμε και εδώ την κεντρική ιδέα μιας παραπομπής στην οποία το γεγονός μετατίθεται από την πηγή στο στόχο, αλλά και μιας επιτρέπει μηχανικά να παρακολουθήσουμε την ίδια τη διαδικασία της μετάβασης στο μηχανικό μέσο, το οποίο υλοποιεί τη διαδικασία. Ανάλογο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σύγχρονες εργασίες της με την κεντρόφυγα κινητικότητα του νερού το οποίο επίσης ως διαφανές και ως ρευστό υλικό, συντείνει προς αυτή την διεκδίκηση του άυλου, γύρω από το οποίο εντείνεται η εργασία.
