Πέπη Σβορώνου-Κοκκινίδου – 16/03/1989 – 21/04/1989

Πέπη Σβορώνου – Κοκκινίδου

Ζωγραφική

16 Μαρτίου – 21 Απριλίου 1989

Την Πέμπτη 16 Μαρτίου, η Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα, στις 8 το βράδυ θα παρουσιάσει την τελευταία δουλειά της Πέπης Σβορώνου-Κοκκινίδου.

Η Πέπη Σβορώνου-Κοκκινίδου αποφοίτησε το 1961 από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους τον Μόραλη και τον Παπαλουκά. Αμέσως μετά την αποφοίτηση την απασχολεί το σχέδιο υφάσματος. Γρήγορα γίνεται γνωστή ως designer στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. και επί δέκα πέντε χρόνια συνεργάζεται αποκλειστικά με τους γνωστότερους οίκους της Ν. Υόρκης. Ταυτόχρονα ζωγραφίζει χωρίς όμως να παρουσιάζει τα έργα της. Η δουλειά που εκθέτει στην γκαλερί Μέδουσα είναι λάδια καμωμένα τα τελευταία δέκα χρόνια. Όπως η ίδια λέει: « Η ζωγραφική και το design ενώ ορίζονται ως συγγενείς κλάδοι στη γλώσσα της τέχνης, ωστόσο αποτελούν δύο αντίπαλους κόσμους. Η σκοπιμότητα, η λειτουργία και η πειθαρχία που χαρακτηρίζουν το design, γεννούν αυτόματα την ανάγκη μιας απελευθέρωσης και επιζητούν ένα καταφύγιο που νομίζω πως είναι η καθαρή τέχνη. Αυτό ακριβώς αισθανόμουν πάντα κι αυτό ήθελα να αποδώσω με έργα που εκθέτω».

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 21 Απριλίου 1989.

1/3

2/3

3/3

ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
30 Μαρτίου 1989

Βιβή Βασιλοπούλου

Τέχνες και γράμματα

Από το ύφασμα στη ζωγραφική

Αν και η Πέπη Σβορώνου-Κοκκινίδου εκθέτει για πρώτη φορά δουλειά της, εν τούτοις δεν μπορεί να θεωρηθεί μια νέα ζωγράφος. Μαθήτρια του Μόραλη και του Παπαλουκά, μετά τη Σχολή Καλών Τεχνών αφιερώθηκε στη σχεδίαση φορεμάτων από τυπωτά ή ζωγραφικά υφάσματα, μια δουλειά που προωθήθηκε από μεγάλους οίκους μόδας στην Ευρώπη και Αμερική και την εξασφάλισε τη διεθνή αναγνώριση.
Ας σημειωθεί ότι σ’ ένα μεταβατικό στάδιο προσανατολισμού προς τη ζωγραφική, χρησιμοποίησε τα υφάσματά της με κολάζ σε συνδυασμό με άλλα υλικά και χρώμα. Στην τωρινή της δουλειά απελευθερώνει με τόλμη μια δυναμική χρωματική γραφή μέσα στην οποία γεννιέται η «σημαίνουσα μορφή» ανθρώπου ή ζώου, μια μορφή που συμμετέχει ενεργά στις δύο «κοσμικές δυνάμεις μεταμόρφωσης», την αφαίρεση και την απεικόνιση. Γενικά, είναι πάντως ενθαρρυντικό ότι σ’ αυτή την προσπάθειά της η Π. Σβ. Κ. μέσα σε γενικούς τύπους, εύκολα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά και αναπόφευκτες αναφορές στα προηγούμενα, είναι να προστατεύσει αποφασιστικά το δικό της ιδίωμα.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
18 Απριλίου 1989

Μαρία Μαραγκού

Από το ύφασμα, υλικό της προηγούμενης δουλειάς της, η Πέπη Σβοιρώνου-Κοκκινίδου περνά στο χρώμα, στη δουλειά που παρουσιάζει στην γκαλερί Μέδουσα.
Η ανθρώπινη φιγούρα ή τα ζωόμορφα σχήματα που ξεπετάγονται μέσα από έναν άκρατο χρωματικό πλούτο που παραπέμπει στο πρωτογονισμό, έχουν υπόσταση ενεργοποιημένη από την ισχυρή μνήμη της παρατήρησης της φύσης και τις προσλαμβάνουσες της δυτικής ζωγραφικής.
Η ένταση δημιουργείται από την αντιπαράθεση ενστίκτου-γνώσης και διοχετεύεται επιζητώντας τη συμμετοχή του θεατή στις «φαντασιώσεις» που γεννά ο ζωγραφικός χώρος της Σβορώνου.
Η ζωτικότητα διοχετεύεται προς το παρόν άναρχα, ωστόσο δεν ενοχλεί, μια και εκφράζει αληθινά αισθήματα, αλλά και τη θεμιτή ανάγκη της ζωγράφου να γνωστοποιήσει τα περάσματά της από μια περισσότερο κονστρουκτιβιστική τάση στο απελευθερωμένο ένστικτο.