ΑΥΓΗ
6 Ιουνίου 1992
Χρύσα Κακατσάκη
Υδάτινο φως
Η Αννίτα Ξάνθου κινείται στην τροχιά του υπερφυσικού. Περισσότερο λυρική παρά εγκεφαλική περισσότερο με την αμεσότητα της λιτότητας παρά με τους σύνθετους διανοητικούς συνειρμούς, ενδιαφέρεται για το φως και το νερό μεταβάλλοντας αλλά χωρίς ν’ αλλοιώνει τη φυσική τους συνύπαρξη.
Τα ποτήρια νερού που είναι τοποθετημένα πίσω από επιφάνειες αρχιτεκτονικού χαρτιού με τη βοήθεια των φωτισμών τις μετατρέπουν σε οθόνες. Πάνω τους σε μια πρώτη εντύπωση, τα σχήματα των ποτηριών διαγράφονται σαν μεγενθυμένες φωτεινές σκιές. Το δημιουργούμενο αποτέλεσμα δεν μπορεί να ενταχθεί ούτε ν’ ανταποκριθεί στους κανόνες της λογικής ανάλυσης. Η συμπαντική ενέργεια δεν καταγράφεται ούτε με τραυλίζουσα συνθηματολογία, ούτε με ράκη όψιμων διακηρύξεων, παρά μόνο με επιστροφή στα πρωτογενή στοιχεία
