ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
24 Ιανουαρίου 1985
Γράφει η Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Στις συνθέσεις με ακρυλικό καθώς και στα σχέδια με σινική που παρουσιάζει ο Γ. Δημητράκης στη Μέδουσα, αποκαλύπτει παρά το νεαρό της ηλικίας του- είναι μόλις 27 χρονών- έναν πολύ έντονο δυναμισμό. Αυτός ακριβώς ο δυναμισμός είναι εκείνος που εξασφαλίζει στα έργα του ένα πολύ προσωπικό ύφος. Η κατάκτηση του τελευταίου, επειδή σπανίζει στις μέρες μας αποτελεί μια άλλη μεγάλη αρετή του νέου καλλιτέχνη και συνάμα την εγγύηση για μια ολοένα εξελικτική πορεία. Παρά το ότι οι συνθέσεις του είναι φιλοτεχνημένες με μαύρο και λευκό αποκλειστικά κατορθώνει μέσα από αυτή τη «φορά» το δυναμισμό και την παλμικότητα του ίχνους να μας υποβάλλει πολύ περισσότερα χρώματα.
Ημιπαραστατικές σε πνοή και σε έκφραση οι συνθέσεις του αποτελούν και από μια χρυσή τομή ανάμεσα σε μια συγκεκριμένη μορφή και σε μια «αφηρημένη» παρουσία. Αυτή ακριβώς η έκφραση ερεθίζοντας δημιουργικά τη φαντασία του θεατή, επιτρέποντάς του δηλαδή να εμπνευσθεί τις δικές του διαδρομές, να ανασκαλίσει στη μνήμη του δικά του βιώματα και αναμνήσεις αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση για την αυθεντικότητα του έργου του Δημητράκη. Στο μεταίχμιο ανάμεσα σε μια εικαστική σύνθεση και σε μια εικαστικά εννοημένη γραφή η ζωγραφική του νέου καλλιτέχνη «φέρει» μέσα της ένα πολύ μεγάλο δυναμικό σε επιμέρους εκφράσεις και λύσεις. Ο ρυθμός και η κίνηση που είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της συνεπαίρνουν τον επισκέπτη επειδή δεν μηνύονται σε αυτόν με ένα δυσδιάστατο τρόπο αλλά με έναν κατ΄ εξοχήν ζωντανό.
Οι εξ ορισμού δύο διαστάσεις της εικαστικής σύνθεσης κατορθώνουν να βγουν στο χώρο, να ζήσουν μέσα σε αυτόν, να το ορίσουν και να τον κατοικήσουν. Σημεία αναφοράς, τεκμήρια μιας μεγάλης ευαισθησίας και ενός έντονου ψυχισμού τα έργα του Δημητράκη ξέρουν πως να μην αποκαλύπτουν αμέσως τα μυστικά τους και κυρίως πως να γοητεύουν μέσα από αυτά.
EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
18 Φεβρουαρίου 1985
Γράφει η Βεατρίκη Σπηλιάδη
…. «Στην πολύτιμη συλλογή του τελευταίου καιρού, με παρουσίες νέων καλλιτεχνών, προσθέτουμε το Γιάννη Δημητράκη.Τα σχέδια του με μελάνι, άλλοτε έχουν μια τοιχογραφική ανάπτυξη και άλλοτε ακολουθούν τη σμίκρυνση μιας παράδοξης γραφής. Στη δεύτερη περίπτωση τα σχέδια «διαβάζονται», δηλαδή λειτουργούν εισαγωγικά σαν σύμβολα ενός μυστικού βιβλίου.
Κινητικά και νευρώδη , τα σχέδια αυτά αποτελούν μικρές εκρήξεις οπτικών ερεθισμάτων, μικρές κοσμογονίες μορφών , χιλιάδες μικρές ιστορίες, που γεννιούνται από την ίδια την κίνηση του χεριού, τη σχέση του με την πέννα και το χαρτί και μορφοποιούνται από μια έντονη ζωγραφική ιδιοσυγκρασία».
