ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
2 Μαρτίου 1980
Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Πλοία, λιμάνια και παλιά σπίτια από την Αθήνα και διάφορα μέρη της Ελλάδος έχει αποθανατίσει στις 29 συνθέσεις (λάδια) που παρουσιάζει σε μια πρώτη ατομική έκθεση (Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης) ο Γ. Δρούτσας, αυτοδίδακτος ζωγράφος και γιατρός στο επάγγελμα. Τις «παραστάσεις» και από τα δύο θέματα τις έχει δει με μια καίρια, υποβλητική οπτική γωνία που αξιοποιεί στο έπακρο, τη σύνθεση και τα επιμέρους σχήματα, ενώ συγχρόνως δεν πέφτει ούτε μια φορά στην παγίδα του «κλισέ». Με απαλές χρωματικές αρμονίες έχει κατορθώνει να δώσει την ατμόσφαιρα που περιβάλλει και που αποπνέουν τα σπίτια, καθώς και ένα συναίσθημα μοναξιάς που πλανιέται στις αυλές, στη στροφή ενός δρόμου που «χάνεται», στη θάλασσα, στα κάγκελα μιας αυλής και στις εξώπορτες. Διαθέτει, ακόμη ο Δρούτσας μιαν ενστικτώδη ικανότητα για σύνθεση: γνώρισμα χάρη στο οποίο χειρίζεται με μια μεγάλη άνεση την προοπτική και διευθετεί υποβλητικά τους επιμέρους όγκους. Κατορθώνει έτσι και προικίζει με μιαν ιδιαίτερη προσωπικότητα, τόσο τα καράβια που είναι ειδωμένα όχι σαν αντικείμενα, αλλά σαν μαρτυρίες ζωής όσο και στα σπίτια που το καθένα ζωντανεύει με το δικό του τρόπο την «ιστορία» του.
Ο ΔΗΜΟΤΗΣ
28 Φεβρουαρίου 1980
Κ.Ι.Ρ.
Στην γκαλερί Μέδουσα εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα το βράδυ η έκθεση ζωγραφικής ενός νέου ταλαντούχου ζωγράφου, του Γιώργου Δρούτσα.
Γιατρός στο επάγγελμα, ο Γιώργος Δρούτσας ασχολείται τις ελεύθερες ώρες του με τη ζωγραφική χωρίς να έχει κάνει σπουδές στο χώρο αυτό. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει καλλιτεχνική φλέβα – κληρονομική ίσως – αξιόλογη μέσα του αλλά και στην οικογένεια γενικά, μια και από τα τρία αδέλφια του, δύο ακόμη είναι ταλαντούχοι ζωγράφοι.
Η έκθεσή του – η πρώτη ατομική – είναι μια ωραία δουλειά σε λάδια, που τα θέματά της χωρίζονται σε δύο σκέλη. Τα «καράβια» και τα «σπίτια». Τριάντα εννιά συνολικά πίνακες με παλιά σπίτια, γωνιές ελληνικές από διάφορα μέρη της Ελλάδας, καράβια στη Ζέα και ρυμουλκά στο λιμάνι του Πειραιά, πλατείες, δρόμοι, αδιέξοδα.
Τριάντα εννιά πίνακες – έκφραση ενός ρομαντισμού, ενός πηγαίου λυρισμού, αποθανάτιση (τα σπίτια) μιας εποχής που χάνεται.
Τα «καράβια» του αποπνέουν έναν πλούτο συγκινήσεων κι ανησυχιών, φανερώνουν μια ονειρική τάση ταξιδευτή και αν και «δεμένα» σε ταξιδεύουν ολάρμενα στα υγρά πλάτη.
Η τέλεια απουσία ανθρώπινης παρουσίας στην ζωγραφική του δίνει στους πίνακες μια αίσθηση γαλήνης, αλλά κι ερημιάς. Τα «σπίτια» του θαρρείς πως θλίβονται για το τέλος που η σύγχρονη εποχή μας τους επιφυλάσσει. Γρίλιες, κλειστές πόρτες σφαλιστές, δρόμοι έρημοι, θυμίζουν όπως πολύ σωστά το συμπύκνωσε σε ένα του σημείωμα ο Πέτρος Ζουμπουλάκης «έναν ζωντανό Μυστρά». Η χρωματική τους γκάμα ακολουθεί αυτήν την αίσθηση.
Ο Γιώργος Δρούτσας, έχει την δυνατότητα να προσφέρει πολλά στην ζωγραφική γιατί είναι ένας αξιόλογος νέος ζωγράφος με πολλή ευαισθησία. Του το ευχόμαστε.
