ΒΗΜΑ
2 Απριλίου 1982
Έφη Ανδρεάδη
Εικαστικές μαρτυρίες
Τον Σώτο Αλεξίου είχαμε γνωρίσει πριν επτά χρόνια στην «Ώρα» όταν εξέθεσε και για πρώτη φορά μετά από χρόνια παραμονής στις ΗΠΑ. Τώρα στην «Μέδουσα» παρουσιάζει τη δουλειά του προσπαθώντας να καλύψει διάφορους τρόπους και τεχνικές που ανάπτυξε τα τελευταία χρόνια. Έξω από μερικά διακοσμητικά αντικείμενα και κοντά σε γλυπτά που η μικρή του κλίμακα δεν αφήνει περιθώρια για ανάπτυξη πέρα απ’ αυτήν του «φορητού έργου τέχνης» θα ήθελα να σταθώ περισσότερο στα έργα που βρίσκονται στους τοίχους. Σ’ αυτά ο Αλεξίου ακολουθεί μιαν ορισμένη ενδιαφέρουσα νοηματική σειρά γύρω από μιαν ιδέα – που του δίνει την ευκαιρία να ασκήσει την ευαισθησία και την εκλεπτυσμένη του τεχνική.
Από την εποχή που ο Άλαν Κάπροου τύλιξε ένα μνημείο και το έδεσε με σχοινιά και ο γνωστός Κρίστο προχώρησε αυτή την ιδέα με τα «EMBALAGE»του, από μικρά πακέτα μέχρι μεγάλα κομμάτια γης, ή σχεδόν μυστική γοητεία του τυλιγμένου αντικειμένου έχει απασχολήσει πολλούς καλλιτέχνες. Στον Αλεξίου βλέπουμε μια σειρά από «πλάνα» ή αποτυπώσεις πάνω σε ένα υλικό που κάτι κρύβει ή κάποτε τύλιξε κάτι που άφησε επάνω του τα ίχνη του. Σ΄ αυτή την επιφάνεια τα δεσίματα γίνονται κατηγορηματικά γραμμικά στοιχεία, ενώ μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στο «πλασμένο» σχεδόν γλυπτικά φόντο μια «μυστική ανατομία», που ειδικά μάλιστα στα μαυρόασπρα, γοητεύει έντονα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
9 Απριλίου 1982
Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Ματιές στις εκθέσεις
Κύριος προβληματισμός στα γλυπτά και στις ζωγραφικές συνθέσεις που παρουσίασε ο Σώτος Αλεξίου στην «Μέδουσα» ήταν η υποβολή μιας έντασης στο χώρο. Ο χώρος απασχολούσε από την αρχή της σταδιοδρομίας του τον καλλιτέχνη αυτόν που έχει πάρει δίπλωμα σκηνογραφίας – διακόσμησης καθώς και δίπλωμα γλυπτικής από την ΑΣΚΤ προτού εγκατασταθεί στης ΗΠΑ από όπου επέστρεψε τελευταία.
Στα γλυπτά του από ξύλο, ατσάλι και μπρούντζο που είδαμε εδώ δημιουργίες που εγγράφονται στα πλαίσια του κονστρουκτιβισμού – ο Αλεξίου κατορθώνει να πλάσσει κάθε φορά ένα απόλυτα προσωπικό έργο χάρη στον τρόπο με τον οποίο έχει ενορχηστρώσει τους επιμέρους όγκους. Αποτέλεσμα των εύστοχων χειρισμών του καλλιτέχνη είναι, το κάθε γλυπτό να ζει «εν δυνάμει» στο χώρο και να μην στέκει εδώ παθητικά. Η ένταση που δημιουργείται μέσα από την φορά των επιμέρους όγκων, τη σύζευξη διαφορετικών σε ταυτότητα υλικών προικίζει την κάθε δημιουργία με μια ιδιόμορφη κίνηση που εντυπώνεται και στον επισκέπτη.
Στις ζωγραφικές συνθέσεις του Αλεξίου η αντιπαραβολή των ζωγραφισμένων πτυχώσεων με τα πλέγματα των γραμμών που φαινομενικά μόνο τις οριοθετούν προικίζει με μια έντονη πλαστικότητα το κάθε έργο υποβάλλοντας και πάλι την έννοια της έντασης. Το πετυχαίνει αυτό ο καλλιτέχνης, χάρη στην ικανότητά του να «πλάθει» την πτύχωση μέσα από το χρώμα και τις ευρηματικές λύσεις που έχει δώσει στην ενορχήστρωσή του μέσα από τις γραμμές. Οι τελευταίες αντί να αποδυναμώσουν τις πτυχώσεις τις προβάλλουν ακόμη πιο έντονα στο χώρο αποκαλύπτοντας για μια ακόμη φορά τις ουσιαστικές ικανότητες του δημιουργού. Τέλος ο Αλεξίου παρουσίασε και μια ενότητα από αντικείμενα (με ύφασμα και με πλεξιγκλάς) χρυσές τομές ανάμεσα στην αίσθηση του γλυπτού και του ζωγραφικού έργου. Πρόκειται για μια δουλειά που τεκμηριώνει την ποικιλία των προβληματισμών του καλλιτέχνη και παράλληλα τη γνησιότητα με την οποία τους αντιμετωπίζει εφευρίσκοντας διαρκώς ευρηματικές λύσεις.
