(GR) ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
26 Ιανουαρίου 2006
Φωτεινή Μπάρκα
«Αυγού Εγκώμια από 9 γυναίκες»
Ποιος το περίμενε ότι ένα αθώο οικόσιτο πτηνό, η κότα, αλλά και το αυγό της, προορισμένα να δίνουν και ζωή και τροφή, θα έσπερναν κάποια μέρα και τον τρόμο! Κι όμως, ακόμη και χωρίς το κακό που εσχάτως έμελλε στο άκακο πτηνό, η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη. Και δυστυχώς κακή. Κάθετα στ’ αυγά της υπομονετικά μέχρι να έρθει η ώρα να θυσιαστεί για το δικό μας το τραπέζι.
Εννέα γυναίκες καλλιτέχνες κλήθηκαν να «ψάλουν» το θρήνο της κότας και του αυγού της εγκωμιάζοντας την αρχή της ζωής και θίγοντας χιουμοριστικά τους όποιους παραλληλισμούς «γεννά» τόσο η κότα όσο και το αυτό της στη γυναικεία φύση.
«Αυγού εγκώμια¨, λοιπόν, ο τίτλος της ομαδικής έκθεσης (από τα εγκώμια του Επιταφίου) που εγκαινιάζεται απόψε στην αίθουσα τέχνης «Μέδουσα» υπό ην επιμέλεια της Μαρίας Μαραγκού.
«Μια έκθεση με θεματικό κέλυφος το αυτό, κοινή, κοινότατη τροφή αλλά και αρχή της ζωής, ασφαλώς δεν οργανώνεται για λόγους σοβαρής υποστήριξης των αρχών μιας φορμαλιστικής αντίληψης», εξηγεί με ειρωνική διάθεση η Μαρία Μαραγκού. «Εξ αρχής ξεκαθαρίζουμε ότι δεν κομίζουμε δεδομένα στην ωοειδή φόρμα. Τι κάνουμε; όπως συμβαίνει με κάθε έκθεση που δεν εξαντλεί ιστορικά ένα θέμα, καλύπτουμε περιέργειες δικές μας και του κοινού ελπίζουμε, πράγμα που δίνει σε όλους μας χαρά, σαν να παρασκευάζουμε μια καλή ομελέτα».
Επέλεξε, ή την επέλεξαν μόνο γυναίκες, όχι γιατί πιστεύει ότι το φύλο μας ηθελημένα ή μη αντέχει το ρόλο της «κότας», αλλά γιατί «οι γυναίκες μπορούν να αυτοσαρκάσουν, έχουν το θάρρος μιας αυτοκριτικής είναι περισσότερο αθώες και κυρίως πιο ειλικρινείς σε θέματα ζωής και θανάτου».
Ίσως γιατί όπως και οι κότες έτσι κι εμείς δίνουμε ζωή, μπορούμε να διαπραγματευθούμε τον έπαινο αλλά και το θρήνο της γέννας. Επιπλέον έχουμε το δικαίωμα να απαρνηθούμε το προνόμιο της μητρότητας, μήπως όχι; Αισθάνονται όλες οι γυναίκες το ένστιχτο της μητρότητας; Και οι ενοχές, που έχουν κι αυτές θηλυκό γένος και πρόσωπο τις φοβερές Ερινύες».΄
«Η λέξη εγκώμιο», εξηγεί η Μαρία Μαραγκού, «φτάνει από το αρχαίο παρελθόν της γλώσσας μας. Το επίθετο εγκώμιος ορίζει το μέλος του βακχικού θεάτρου. Ο θεός Βάκχος αλλά και ο επίσημος χορός του είναι γένους αρσενικού. Οι ημίτρελες που ακολουθούν τον ανδρικό χορό είναι γυναίκες, εκείνες οι τρομερές μαινάδες που τελούν τα όργια του θεού της μέθης, φτάνοντας στο έγκλημα. Σε κάποιο μονοπάτι επομένως της ιστορίας των μύθων, οι Μαινάδες, η Μήδεια και η Εύα, μοιράζονται
Μερίδιο σε ατοπήματα κοινωνικά, αμαρτήματα και ακραίες συμπεριφορές. Ο δικός μας θίασος, στη «Μέδουσα», δεν έχει βακχείες, αλλά γυναίκες που αντέχουν πολλαπλούς ρόλους, αποδεκτούς, συμβατούς, μοιραίους, απαξιωτικούς…», καταλήγει
Ιδού λοιπόν τα κορίτσια και τα εγκώμιά τους;
Ζητήματα μητρότητας, δέους και φόβου, εκφράζουν η Βάλλυ Νομίδους και η Γιούλα Χατζηγεωργίου με το έμβρυο-γλυπτό της η πρώτη και μια βιντεοεγκατάσταση η δεύτερη.
Το ίδιο ζήτημα αντιμετωπίζει με τρόπο ανάλαφρο στη σειρά φωτογραφιών από μια περφόρμανς της η Λίνα Μπέμπη.
Τη γυναικεία υπόσταση, μέσα από την κυριαρχία της εικόνας, αλλά και την ταύτισή της με το ρόλο της κότας, εξετάζει με χιούμορ η Μαριγώ Κάσση, κόβοντας, ράβοντας, κεντώντας, φωτογραφίζοντας. Η Βαρβάρα Μαυρακάκη δουλεύει με σκληρά υλικά το φλοιό του αυγού σε μια βιτρίνα και η Ευγενία Αποστόλου προσεγγίζει την ελαφρότητα της ύλης στο ασπρόμαυρο σχέδιό της.
Η Μαριάννα Στραπατσάκη ασχολείται στην βιντεοεγκατάσταση με τον επίκαιρο τρόμο των πουλερικών, ενώ η Βίβιεν |Δημητρακοπούλου ταυτίζει την ομορφιά με το θάνατο στο φτερωτό έργο της.
Η Στέλλα Μιμίκου σχολιάζει το κοινόβιο των ορνιθών, από την παραγωγή της ζωής τους, έως τη συσκευασία τους κι από κει στο ράφι του σούπερ-μάρκετ.
Στα αποψινά εγκαίνια στη «Μέδουσα», την αίθουσα που κάθε χρόνο δίνει βήμα σε έναν επιμελητή, θα παρουσιαστεί το χάπενινγκ «Απόδραση από το Θυσιαστήριο» της Στέλλας Μιμίκου. Τα «Αυγού Εγκώμια» θα διαρκέσουν ως τις 4 Μαρτίου.
ΕΣΤΙΑ
12 Φεβρουαρίου 2006
Κρίστα Κωνσταντινίδη
«Αυγού Εγκώμιο»
Το αυτό. Έννοια αρχέγονη όσο η ζωή. Φόρμα-σύμβολο που απασχόλησε γενιές και γενιές καλλιτεχνών στην προσπάθειά τους ν’ αποτυπώσουν το απόλυτο, το πρωτογενές σχήμα, τον γενεσιουργό πυρήνα της ύπαρξης, την ουσία των πραγμάτων.
Να όμως που αυτές τις μέρες η τεχνοκριτικός Μαρία Μαραγκού, με το γνωστό ανατρεπτικό χιούμορ που τη διακρίνει, σε συνδυασμό με κάποια δόση σαρκασμού, παρακινεί εννέα γυναίκες εικαστικούς να ταράξουν την εύθραυστη αυτή ισορροπία του αυγού, θίγοντας παράλληλα τον τόσο παρεξηγημένο ρόλο της κότας, ευφυούς αλλά και … κακότυχου πτηνού που ταυτίζεται με την γυναικεία οντότητα. Κι επιπλέον. Με την τραγική επικαιρότητα που τρομοκρατεί τελευταίως τον πλανήτη και την ύπαρξή μας.
«Μια έκθεση με θεματικό περίβλημα το αυτό, κοινή, κοινότατη τροφή και αρχή ζωής», σημειώνει η επιμελήτρια , «δεν οργανώνεται για λόγους υποστήριξης των αρχών μιας φορμαλιστικής αντίληψης». Ξεκαθαρίζοντας ότι δεν κομίζει νέα δεδομένα στην ωοειδή φόρμα. Προφανώς, λοιπόν, κάτω απ’ αυτό το πρίσμα θα πρέπει ν’ αντιμετωπισθεί το όλο εγχείρημα, που έχει για τίτλο «Αυγού Εγκώμια» και χώρο δράσης την γκαλερί «Μέδουσα», η οποία έχει θεσμοθετήσει μια σειρά ομαδικών εκθέσεων με συνεργασία με διαφορετικούς επιμελητές.
Πρωταγωνίστριες των «Εγκωμίων», οι εικαστικοί Ευγενία Αποστόλου, Βίβιεν Δημητρακοπούλου, Μαριγώ Κάσση, Βαρβάρα Μαυρακάκη, Λίνα Μπέμπη, Στέλλα Μιμίκου, Βάλλυ Νομίδου, Μαριάννα Στραπατσάκη και Γιούλα Χατζηγεωργίου, σε ρόλους τους οποίους προσεγγίζουν με την απεριόριστη εκφραστική ελευθερία που τους διασφαλίζει η σημερινή τέχνη.
Ο περιορισμένος χώρος της στήλης και- θέλω να πιστεύω-η λιγότερο περιορισμένη ή έστω επιλεκτική μνήμη μου, μου επιτρέπουν ν’ αναφερθώ στην εξαιρετική ωοειδή φόρμα του σώματος-εμβρύου της Νομίδου, στην φαινομενικά παιγνιώδη διάθεση που αποτυπώνεται στη φωτογραφημένη περφόρμανς της Μπέμπη, στην υπαρξιακή αγωνία που μας μεταφέρει η βιντεοεγκατάσταση της Στραπατσάκη (θα ήταν πολύ πιο ουσιαστική χωρίς το απαστράπτον περίβλημά της), αλλά και στις ασπρόμαυρες φόρμες της Αποστόλου, που πλησιάζει με αδιόρατη λεπτότητα το όριο μεταξύ της αναπαράστασης και αφαίρεσης αγγίζοντας την απόλυτη ελαφρότητα της ζωγραφικής ύλης.
Πέρα από την τόλμη του όλου εγχειρήματος, που δεν φοβάται να χειριστεί τόσο ανάλαφρα ένα ζήτημα ιστορικά τόσο ουσιαστικό, διαπιστώσαμε πως οι κότες δεν διακατέχονται απλώς από την αγωνία της αναπαραγωγής. Καταπιάνονται με ζητήματα υπαρξιακά, σχολιάζουν θέματα κατασκευασμένης τρομολαγνείας αλλά και άκρατου καταναλωτισμού, μα και άλλα πολλά.
Και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία, έστω κι αν δεν μας κάνουν πάντοτε το χρυσό αυτό…
ΗΡΙΔΑΝΟΣ
17 Φεβρουαρίου 2006
Εμμανουέλα Τρέπα
«Ομαδική έκθεση – Αυγού εγκώμια»
΄Το πρώτο πράγμα που αναρωτιέται κανείς βλέποντας την έκθεσης που διοργάνωσε η Μαρία Μαραγκού στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα είναι ποια η αναγκαιότητα να πραγματευτεί μια ομάδα καλλιτεχνών ένα θέμα όπως το αυγό. Τόσο η εξερεύνηση της φόρμας όσο και οι υπαρξιακές αναζητήσεις που προκύπτουν από το θέμα είναι ζητήματα πολλάκις απαντημένα μέσα στην ιστορία της τέχνης, γεγονός που και η ίδια η επιμελήτρια επισημαίνει στο εισαγωγικό της σημείωμα. Τότε ποιος ο λόγος, τι έρχεται η έκθεση αυτή να προσθέσει; Τα «Αυγού εγκώμιᨻ είναι η συνεύρεση μιας ομάδας καλλιτεχνών με διαφορετικές καταβολές που δίνει μια σύγχρονη οπτική σε ένα «παλιό» θέμα. Πιάνει το νήμα ενός διαχρονικού διαλόγου και καταθέτει ένα σύνολο αλληλοσυμπληρωματικών θέσεων σε αυτόν. Δεν τον εξαντλεί, δεν επιφέρει καινοτομίες, πετυχαίνει όμως αυτή η συνεύρεση να αναδείξει διαφορετικές εικαστικές προσεγγίσεις που ίσως ήταν και το αρχικό ζητούμενο της ιδέας αυτής.
Στα έργα των Μαριάννας Στραπατσάκη και Γιούλας Χατζηγεωργίου ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η υπαρξιακή αγωνία που συνδέεται με την αρχή αλλά και το τέλος της ζωής. Την πραγματεύονται μέσα από δύο βιντεοπροβολές, η πρώτη καταγράφοντας το χρόνο και την ένταση της γέννησης και αφήνοντας τα να ανασύρουν στο θεατή την ανησυχία απέναντι στο άγνωστο και η δεύτερη πιο υπαινικτικά δημιουργώντας ένα ακαθόριστο συναίσθημα έντασης προς τις απαρχές της ζωής. Συγχρόνως το έργο της Γ. Χατζηγεωργίου θέτει το θέμα της μητρότητας όχι από τη συμβατική και παραδεδομένη πλευρά του, αλλά φωτίζει τον ανομολόγητο φόβο της γυναίκας που καλείται να αποποιηθεί την ανεμελιά της παιδικότητας και να αναλάβει την οριστική ευθύνη του νέου της ρόλου.
Η Λίνα Μπέμπη παρουσιάζει με εκφραστική λιτότητα μια φωτογραφική ενότητα που ακροβατεί ανάμεσα σε ζητήματα φόρμας και υπαρξιακού σχόλιου. Στο έργο της το αυγό μετουσιώνεται ίσως στο απόλυτο «αυτό», το αντικείμενο που περικλείει όλο το νόημα του κόσμου μας, την πεμπτουσία της ζωής, το μέρος εκείνο έξω από τον εαυτό, με το οποίο εκείνος ισορροπεί, συναλλάσσεται, αναμετριέται, για να καταλήξει άλλοτε στη μοναξιά και άλλοτε στη συμφιλίωση.
Το έργο της Στέλλας Μιμίκου δημιουργείται μέσα από την εμμονή της επανάληψης. Δεκάδες περιτυλίγματα από όλων των ειδών τις συσκευασίες τυποποιημένων προϊόντων κοτόπουλου, αλλά και κομμάτια των προϊόντων αυτών, λειτουργούν ως ψηφίδες ενός ευμεγέθους ψηφιδωτού προκαλώντας μια αντίστιξη ανάμεσα στην ιερότητα και την επιβλητικότητα των βυζαντινών ψηφιδωτών και την ασημαντότητα μιας άλογης, χωρίς σεβασμό για τον άνθρωπο και για το περιβάλλον του υπερκατανάλωσης.
Η Μαριγώ Κάσση αντιμετωπίζει το θέμα με χιούμορ, βγάζει τη γλώσσα στις σοβαρές προεκτάσεις του και ξεφεύγει από το δίλημμα φόρμα ή υπαρξιακή διάσταση, δίνοντας έναν διαφορετικό τόνο στο ύφος της έκθεσης. Παίζει με το σημαίνον και το σημαινόμενο του αντικειμένου της αναδεικνύει την πολυσήμαντη φύση της γλώσσας και πώς αυτή νοηματοδοτεί ανάλογα με τα κοινωνικά συμφραζόμενα και αποδίδει ένα εξορισμού γυναικείο θέμα απροκάλυπτα γυναικεία.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
15 Φεβρουαρίου 2006
Μαργαρίτα Πουρνάρα
«Αυγού Εγκώμια από εννέα γυναίκες»
Πως μπορεί να συνδεθεί το πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων των ημερών μας με ένα εικαστικό αφιέρωμα; Την απάντηση θα τη βρείτε στην γκαλερί «Μέδουσα» όπου, μέχρι και τις 4 Μαρτίου, παρουσιάζεται η έκθεση «Αυγού εγκώμια». Η επιμελήτρια της έκθεσης Μαρία Μαραγκού – δημοσιογράφος αλλά και επί σειρά ετών «ψυχή» του Κέντρου Σύγχρονης Εικαστικής Δημιουργίας Ρεθύμνης» κάλεσε εννέα γυναίκες εικαστικούς να δημιουργήσουν έργα με αφορμή το αυτό.
Επικαιρότητα
Όταν η επιμελήτρια είχε την ιδέα της έκθεσης, το ζήτημα της γρίπης των πουλερικών μόλις είχε αρχίσει να απασχολεί την κοινή γνώμη του πλανήτη. Μέχρι όμως να ετοιμαστεί το αφιέρωμα, το πρώτο κρούσμα της ασθένειας ήδη εκδηλώθηκε στη χώρα μας. Σε μια εποχή όπου πολλοί κίνδυνοι δείχνουν να κυοφορούνται για την ανθρωπότητα – ή χειρότερα μόλις να έχουν ξεμυτίσει από το κέλυφός τους – έχει σημασία να ξαναγυρίσουμε στην αρχή. Το αυτό είναι μια κοινότατη τροφή για τους ανθρώπους, αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και ένα περιβάλλον όπου γεννιέται η ζωή. Η άκρη του νήματος που ενώνει το πιάτο μας με τη διατροφική αλυσίδα αλλά κι εμάς με τη φύση.
Η έκθεση αποτελεί, λοιπόν, ένα πολιτικό σχόλιο, με τη στάση στη ζωή και στην τέχνη, που παίρνουν κάποιες από τις καλλιτέχνιδες. Παράλληλα, διερευνά και άλλη μια ενδιαφέρουσα πτυχή: τη μητρότητα, τη γυναικεία φύση και κατά πόσο οι γυναίκες σήμερα εκπληρώνουν τις προδιαγραφές της στη σύγχρονη κοινωνία. Όσες επιλέγουν να μην κάνουν καριέρα μήπως είναι «κότες» ή γυρίζοντας την πλάτη στην οικογένεια και τη μητρότητα χάνουν την αίσθηση του προορισμού τους.
Σύνθεση απόψεων
Οι εννέα καλλιτέχνιδες χειρίζονται το θέμα διαφορετικά. Η Βάλλυ Νομίδου παρουσιάζει ένα εξαιρετικό γλυπτό. Μια κοπέλα σε στάση εμβρυακή που μοιάζει να έχει απολέσει το κέλυφος που την προστάτευε. Με τα χέρια και τα πόδια μαζεμένα και τη ράχη καμπυλωμένη στρέφεται στον εαυτό της. Η Γιούλα Χατζηγεωργίου με τόλμη και αρκετό χιούμορ κάνει μια βιντεοεγκατάσταση που παραπέμπει στη διαδικασία γονιμοποίησης παίζοντας με το υδάτινο στοιχείο της μήτρας.
Η Μαριγώ Κάσση, όπως συνήθως, επιστρατεύει τα κλωστικά της. Ράβει, κεντά και φωτογραφίζει φτιάχνοντας μια σύνθεση που σχολιάζει τον γυναικείο ρόλο σήμερα. Η Βαρβάρα Μαυρακάκη εκθέτει το έργο της στην βιτρίνα της γκαλερί: τεράστια αυτά με κελύφη που φωτίζονται και σβήνουν; η ζωή δίνει σήμα ότι κινδυνεύει. Αξίζει να σταθούμε ιδιαίτερα στο έργο της νεαρής Βίβιεν Δημητρακοπούλου, γεννημένης μόλις το 1984. Κάνει μια εμπνευσμένη δημιουργία με φτερά και το κρανίο ενός πτηνού.
Η Στέλλα Μιμίκου (της γνωστής οικογενείας που είχε τα κοτόπουλα!) παρουσιάζει παλαιότερο έργο της. Η Μαριάννα Στραπατσάκη φιλμάρει ένα πουλάκι που πάει να βγει από το αυγό αλλά φοβάται. Η Ευγενία Αποστόλου κάνει ωραία ασπρόμαυρα σχέδια με αυγά. Τέλος η Λίνα Μπέμπη παρουσιάζει φωτογραφίες από μια περφόρμανς μ ένα τεράστιο ψεύτικο αυτό.
ΤΑ ΝΕΑ
8 Φεβρουαρίου 2006
Χάρης Καμπουρίδης
«Η γλυπτική στο επίκεντρο της τέχνης»
΄Έστω και χωρίς εθνική πολιτική για τον δημόσιο χώρο, οι γκαλερί παρουσιάζουν έργα και προβληματισμούς των νεώτερων γλυπτών. Τι νέα από τη γλυπτική μας; Έχουμε γλύπτες νεώτερους που συνεχίζουν; ;Έχουμε γκαλερί που να ενδιαφέρονται να παρουσιάζουν αυτήν τη μεγάλη τέχνη, έστω και σε διαστάσεις «σπιτικές», αφού το γράφουμε συχνά – δεν υπάρχει εθνική πολιτική για τη χωροταξική διαμόρφωση του δημόσιου χώρου και για τα γλυπτά;
Τονίζω το τελευταίο ερώτημα, διότι η γλυπτική είναι «τέχνη ακριβού κοστολογίου», ενώ χρειάζεται και πολύ χώρο για να απλωθεί και να δείξει, όχι μόνο έναν τοίχο, όπως η ζωγραφική. Θεωρητικά, πάντως, αναμένεται κάποτε να ξαναγνωρίσει άνθηση, αφού υπάρχουν αρκετές χιλιάδες πλουσιόσπιτα της τελευταίας εικοσαετίας που ακόμα δεν έχουν τα κατάλληλο γλυπτό δίπλα στην πισίνα και στον κήπο.
Το «Αυγού Εγκώμιον» είναι μια έκθεση που επιμελήθηκε η τεχνοκριτικός Μαρία Μαραγκού, η οποία έγραψε και το κείμενο του καταλόγου, όπου ουσιαστικά – και χαριτωμένα επίσης – αναλύονται οι εννοιολογικές προεκτάσεις του τίτλου. Από την πλευρά της γλυπτικής κερδίζουν τις εντυπώσεις το έργο της Βάλλυς Νομίδου, μια γυναικεία-φιγούρα στο πάτωμα, συμπτυγμένη σε μορφή αυτού, και της Μαριάννας Στραπατσάκη, με ένα αυτό από καθρέφτες που εμπεριέχει μια τηλεόραση, η οποία παίζει βίντεο με σχετικό θέμα. Μας άρεσαν, επίσης, η Μαριγώ Κάσση και η Λίνα Μπέμπη. Το θέμα είναι σε κάθε περίπτωση γοητευτικό και ως θεματικός άξονας εμπνέει.
Maria Marangou
An exhibition which has as its thematic axis the egg –a most common food and the origin of life– is certainly not organised to support the principles of a formalistic approach. Let us make it clear from the start that we break no new ground as regards the ovoid form. What is it we do, then? As with every exhibition which does not historically exhaust its subject, we only aspire to examine some curiosities of ours – and yours, hopefully– and this will be as satisfying as the preparation of a good omelette. Our own involvement with the egg begins in the post-Courbet era, when the question of the origin of life has been exhausted, when we are fully liberated as regards the methods and styles of rendering things, when we are not in the least interested about whether the fried eggs in some historical work were cooked in oil or butter, when the photograph of an egg in a cookery album triggers our gluttony like nothing else. It is a time when the destiny of the egg is cruel, just like that of home-bred birds which are doomed to a short and rather bleak life.
Our subject encompasses many things, from the terror about eggs and poultry in the daily news to our own existence as hens – a role we can bear, willingly or not, because we are fully aware that the hen is an otherwise intelligent bird destined to provide both life and food. For that it deserves encomia, praise and lamentations.
As we know, the word ‘encomium’ comes from the ancient past of our language. As an adjective, encomius, it describes a member of the Bacchic drama. The god Bacchus and his official chorus are all male. The bunch of half-mad figures that sometimes follow the male chorus are women. Take half a step back towards the depths of guilt, and you see before you those terrible maenads who perform the orgies of the god of inebriation and end up committing crimes.
You see, then, that along some path of the history of myth the Maenads, Medea and Eve have their share of social trespasses, sins and extreme behaviours. Could this be one of the reasons why in today’s non-patriarchal societies women are equated with hens? Our own troupe at the Medusa is all-female: the may not be Dionysian exactly, but they can take on multiple roles –acceptable, respected, fatal or belittling– and ultimately this is highly fascinating. Ever since the beginning of life or art, and heeding the admonition to ‘tend to our own eggs’ even if they are just nest eggs, we keep hoping that artists will lay the golden egg for us. Art is a fluid mood, capable of fertilising and producing, capable of existing quietly or remaining idle, relying on its glorious past and its laid-back present.
Those within the henhouse of art in the 21st century have secured much deeper freedoms than those afforded to them in the second half of the previous century. Of course, we are not talking about materials here –who cares?– but about our freedom to tackle anything anywhere without having to justify our presence as contemporary, international or peripheral practitioners. Girls, take up your positions. The encomiums are about to begin. Vally Nomidou and Youla Hatziantoniou pose questions of maternity, awe and fear. The ovoid form of the body/embryo in the sculpture of the former and the reference to the watery element of the womb in the latter’s video-installation with sound evoke nostalgically the beginning of life before its involvement with the world.
In the series of photographs from a performance, Lina Bebi approaches the same issue in a way which is at once relaxed and critical as regards the attendant mythology, as she tries to balance her body on a fake egg – a nest egg. Marigo Kassi cuts, sews, embroiders and photographs as she humorously examines the female identity through the supremacy of the image and its equation with the role of the hen; Barbara Mavrakaki uses hard materials to create an eggshell in a showcase; and Eugenia Apostolou reverses the snake’s egg, producing white from the black setting of the drawing on paper and thus approaching the absolute weightlessness of matter. The subjects in the video installation of Marianna Strapatsaki and the wall-mounted work of Vivien Dimitrakopoulou, made of feathers, are close to the current atmosphere of fear: Strapatsaki films a newborn bid that doesn’t want to leave its egg for fear of the flu and the cruel plans that man has in store for it – even its birth is taking place in a harsh environment; Dimitrakopoulou has used those beautiful feathers, which are now deemed dangerous and cannot be imported, to equate beauty with death. Finally, Stella Mimikou is the only one who did not need to make a new work for the show, since her entire oeuvre is about the commune of hens, from the start of their life to the box of processed chicken snacks which greets us on supermarket shelves. In the exhibition ‘Egg’s Encomium’ she participates with a slaughterhouse where the body of the hen becomes a tessera, with all tesserae coming together on the ceiling of the gallery to form a hymn to our contented life.
