(GR) ΑΝΤΙ
30 Απριλίου 1992
Αθηνά Σχινά
Προσγειώσεις και Απογειώσεις
Οι πίνακες του Γιώργου Καζάζη στη «Μέδουσα» πρόθεσή τους είχαν να αποδώσουν μέσα από χρωματικές εντάσεις κι αντιθέσεις έναν εξωτικό ερωτισμό, αθώο και ταυτόχρονα άγριο στην ορμητικότητα της ελευθερίας του ενστίκτου, χωρίς να παρακάμπτεται ένα κοινωνικό σχόλιο, γύρω από τις υποκρυπτόμενες φαντασιώσεις που με τελετουργικά προσχήματα παρουσιαζόταν απροκάλυπτα. Ενδιαφέρουσα αφετηρία κι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα η αντιμετώπιση, εκτός από το ότι το βλέμμα του θεατή δεν πήγαινε εκεί που ήθελε να το προσανατολίσει ο ζωγράφος, δηλαδή σε ότι υποδήλωναν τα έργα αυτά, πίσω από την πρωτοβάθμια ανάγνωση, η οποία σε αρκετές των περιπτώσεων ήταν δεσμευτική. Πριμοδοτούσε τον αισθησιασμό της θεματογραφίας η παρουσίασής της, υποστέλλοντας τα όποια τελετουργικά στοιχεία φανερώνονται μέσα από την εικονογράφηση, χωρίς αυτά να μυούν αναδραστικά και με τον απαιτούμενο διενεργητικό τρόπο τον αποδέκτη τους, τουλάχιστον όσο το υποσχόταν η συμπαράθεσή τους
ΝΕΑ
20 Απριλίου 1992
Χάρης Καμπουρίδης
Η λειτουργία του ίχνους
Τώρα κάθε παράξενος τρόπος να φτιαχτεί ένα εικαστικό ίχνος, νομιμοποιήθηκε από την αφαίρεση και είναι πλέον ένα συμφωνημένο λεξιλόγιο. Πολλοί αξιόλογοι ζωγράφοι βασίζονται στη λειτουργία του ίχνους.
Η δουλειά του Κ. Καζάζη έχει, όπως πάντα, ποιότητα και ενδιαφέρον. Αναγνωρίζουμε και πάλι το καλοδουλεμένο χρωματικό κλίμα του (κόκκινο – κίτρινο – μπλε), απλωμένο στον καμβά με παστόζικο χρωματικό υλικό. Οι γραφές πάνω στις επιφάνειες σχηματίζουν περιγράμματα που καλούνται να διεκπεραιώσουν ένα βαρύ συμβολικό φορτίο. («Αντικείμενο του πόθου», «Στη χώρα του αιδοίου», «Έκθαμβη στιγμή της διείσδυσης», κ.ο.κ.). Σε αρκετά έργα το κατορθώνουν. Μόνο που το όλο εκφραστικό κλίμα είναι πολύ μέσα στην περαιωμένη πλέον υπόθεση του πάλαι ποτέ άγριου εξπρεσιονισμού (ή, εν προκειμένω: νεοφωβισμού) που μας κρατά κουμπωμένους. Κάποια θεματική έκρηξη αναζητά ο ζωγράφος, ας μας επιτρέψει όμως να τον εμπιστευόμαστε για το χρώμα του που βλασταίνει συναισθήματα, περισσότερο από της γενετήσιες αναφορές των μορφών και των τίτλων του. Γύρω στο 1980, μια ζωγραφική που έκανε τα σπίτια μας σαν προϊστορικά σπήλαια είχε ίσως τα δυναμικά νοήματα που της καταλογίσθηκαν. Τώρα εγγίζει τη δεδομένη αισθητική. Πάντως στα έργα όπου το χρώμα χαράσσεται για να βγουν οι μορφές (π.χ. «Ιστορίες απ’ την Κρήτη», «Σφίξε με κι άλλο αγάπη μου») ο Καζάζης φαίνεται να βρίσκει διέξοδο κι εμείς την υπόσχεση μιας πιο αποφασιστικής έκθεσης.
