(GR) ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
16 Μαρτίου 2000
Μαρία Μαραγκού
Το κυνήγι του Θησαυρού
Τα καρναβάλια, οι μεταμφιέσεις και τα παιχνίδια τους τελείωσαν, όπως όλοι γνωρίζουμε, εκείνο το παιχνίδι που ονομάζεται κυνήγι του θησαυρού δεν σταματά ποτέ. Εφαρμόζεται καθημερινά σε κάποιους κύκλους, κάτω από όρους ανελέητους, όπως στην Σοφοκλέους για παράδειγμα (τι θέλετε, ακόμη και όσοι εκφέραμε τη λέξη χρηματιστήριο μόνο σε σχέση με τον συλλέκτη Ζαχαρία Πορταλάκη, τώρα τα μάθαμε όλα), σε άλλους, κάτω από όρους αθωότητας, όπως για παράδειγμα στα παιδιά.
Φυσικά, υπάρχει πάντα μια άλλη κατάσταση, μάλλον γοητευτική, όπου η πονηρία και η αθωότητα εναλλάσσουν ρόλους αβίαστα και φυσικά. Αναλόγως ενδιαφερόντων, το κυνήγι του θησαυρού, ζωντανό και παρόν στην καθημερινότητα.
Δεν είναι πάντα ανταγωνιστικό ή ένδεσμο, προς θεού. Αντίθετα, διαθέτει το προνόμιο της παιγνιήμονος ψυχολογίας και τότε, συχνά εκφράζεται με ότι ορίζουμε ως τέχνη. Δείτε μερικές εκθέσεις γύρω σας και παρατηρήστε πως συμπίπτουν με το παιχνίδι, κυνήγι του θησαυρού, το οποίο εξάλλου, παίζεται και εσείς οι θεατές που παρακολουθείτε τα πράγματα, μπαινοβγαίνοντας σε γκαλερί και Μουσεία, εκτός βέβαια και αν ανήκετε στη διαστροφική κατηγορία των αποφασισμένων να γράψουν ιστορία ή στην «αθώα», εκείνων που αναζητούν έργο – οικονομική επένδυση.
Ο Δημήτρης Τράγκας στη «Μέδουσα», ορίζει σημεία, τα ενώνει με γραμμές, κάνει ένα έργο άρτιο που προχωρεί του δουλειά του από το «Ζέπελιν» (1993) με απόλυτη συνέπεια και ωριμότητα, το αιτιολογεί, προτείνοντας μας να το δούμε σαν νοητή «εικόνα» από σημεία πολλαπλών κέντρων. Ο ίδιος, ήδη, έχει καταγράψει τις σκέψεις και την πορεία του «ταξιδιού» στα τετράγωνα, κυνηγώντας ουσιαστικά το κέντρο του κόσμου, το οποίο κατέστρεψε κάποτε και ανασυνθέτει, αναλύοντάς το. Οδηγούμεθα, δίχως καλά καλά να το καταλάβουμε, στον «Τιμαίο» του Πλάτωνα (μετάφραση Βασίλη Κάλφα, εκδόσεις «Πόλις», για να αναζητήσουμε εκείνο που ψάχνει ο Τράγκας.
«..Εφόσον το σύμπαν είναι σφαιρικό, όλα τα σημεία που ισαπέχουν από το κέντρο και βρίσκονται στην ακραία περιφέρεια είναι κατ’ ανάγκη εξίσου ακραία. Το κέντρο, από την άλλη, καθώς ισαπέχει από ακραία σημεία, πρέπει να θεωρηθεί ότι βρίσκεται στην «απέναντι» από όλα αυτά θέση. Αφού λοιπόν η φύση του κόσμου είναι τέτοια, σε τι από τα προηγούμενα αναφέρεται κάποιος ονομάζοντάς το «επάνω» ή «κάτω»;
Δίκαια δεν θα κατηγορηθεί ότι υιοθετεί εντελώς ανάρμοστες εκφράσεις; Δεν είναι σωστό να λέγεται ότι η μέση περιοχή του σύμπαντος είναι κάτω ή επάνω: είναι απλώς στο κέντρο».
Η περιφέρεια πάλι οπωσδήποτε δεν είναι κέντρο. Ούτε όμως κάποιο μέρος της διαφοροποιείται από τα υπόλοιπα επειδή βρίσκεται πιο κοντά στο κέντρο σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο βρίσκεται απέναντι από το κέντρο». Η ατέρμονη ροή της σκέψης εκφράζεται συνειδητά ή μη συνειδητά, από εμπειρίες ή επίκτητες γνώσεις, όσα δηλαδή επικοινωνούν μεταξύ τους, οργανώνοντας μια συνέχεια στο νήμα της διαδρομής που καθένας ακολουθεί.
Η διαδικασία διαπερνά πολλές διαφορετικές αλήθειες, ο όποιος «θησαυρός» ωριμάζει προσθετικά στη σύνθεση των πολλαπλών όρων προσέγγισης που ορίζουν κάθε φορά το κέντρο της αλήθειας.
