(GR) ΕΠΙΚΑΙΡΑ
10 Μαρτίου 1983
Στην αίθουσα τέχνης «Μέδουσα» με το γενικό τίτλο «Ιχνόδρομοι», ο Δημοσθένης Αγραφιώτης παρουσιάζει για πρώτη φορά δουλειά του στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια επιλογή από έργα με σινική των τελευταίων 6-7 χρόνων, που έχει ήδη εκθέσει στο Παρίσι στο διάστημα της εκεί παραμονής του.
«Πήγα στη ζωγραφική από την ποίηση», μας λέει ο Αγραφιώτης, «και το μαύρο μελάνι που χρησιμοποιώ είναι μια αναφορά στην ποίηση. Δίνει την ιδέα της αναζήτησης της σχέσης ανάμεσα στην εικόνα και στον γραπτό λόγο. Στην Κίνα υπάρχει μια παράδοση στον τομέα αυτό και η λέξη ποιητής και ζωγράφος ταυτίζονται. Η δουλειά μου εντάσσεται, λοιπόν, σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία».
Ο Δ. Αγραφιώτης έχει ασχοληθεί με την οπτική ποίηση, όπου οι εικόνες συνθέτονται από λέξεις σύμφωνα, φωνήεντα και σημεία στίξης Έχει επίσης δημοσιεύσει ποιήματα, που συνοδεύονται από εικόνες ή συλλογές, όπου εικόνες και ποιήματα έχουν αυτονομία, αλλά και συνυπάρχουν στην επιφάνεια του χαρτιού.
Ο όρος «Ιχνόδρομοι», που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης είναι αερμηνευτικός της δουλειά τους; Τι ακριβώς αντιπροσωπεύει;
«Τα έργα που παρουσιάζω είναι μια προσπάθεια αποτύπωσης ορισμένων προσωπικών εντάσεων με τη βοήθεια της σινικής μελάνης και προσπαθώ με την ανεικονικότητα των σχεδίων να δημιουργήσω μια κατάσταση έντασης και στον θεατή. Έτσι δίνω στα έργα μου τον γενικό τίτλο «Ιχνόδρομοι», με την έννοια ότι οδηγούν τον θεατή στην αναζήτηση μιας αισθητικής εμπειρίας».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
20 Φεβρουαρίου 1983
Ντόρα Ηλιοπούλου Ρογκάν
Ματιές στις εκθέσεις
Εμπνευσμένα σε ότι αφορά την κίνηση, τον ρυθμό και γενικά την ευαισθησία που εκφράζουν είναι τα έργα (με μελάνι) του Δ. Αγραφιώτη στη «Μέδουσα».
Άλλοτε – σε μια επιμέρους ενότητα – με ένα πιο ορισμένο ρυθμό – και άλλοτε με μια πιο ελεύθερη, πλατιά κίνηση ο δημιουργός αυτός – με την πλατιά έννοια του όρου μια που είναι συνάμα και ποιητής – κατορθώνει να αγκιστρώσει πάνω στις ζωγραφικές του συνθέσεις το βλέμμα μας.
Πετυχαίνει ακόμη να μας μηνύσει κάτι το καίριο από την γενικότερη αίσθηση που του εμπνέει το περιβάλλον στο οποίο λειτουργεί. Χάρη σ’ αυτή του την προσπάθεια δείχνει ότι θέλει οπωσδήποτε να ξεπεράσει ορισμένες αναλογίες με την κινέζικη γραφή έτσι όπως αυτή έχει εμπνεύσει ορισμένους καλλιτέχνες καθώς και τις μνήμες από εκείνες τις συνθέσεις του Κλίνε που ο τελευταίος είχε υλοποιήσει στη δεκαετία του 1950-60.
