(GR) ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ
Μάρτιος 1986
Αν η μνήμη είναι το παρελθόν μας, πόσο παρελθόν γίνονται τα έργα που περνούν στη μνήμη μας; Αυτό το ερώτημα μας γεννήθηκε στην ανάγνωση των Ζωγραφικών Διαλόγων που ο Μαρτίνος Γαβαθάς εκθέσει στην «Μέδουσα».
Κεντρική ιδέα η εικαστική απεικόνιση μιας φαντασίωσης. Το σκηνικό κάθε σύνθεσης ένας καθημερινός εσωτερικός χώρος με πρόσωπα τους αναγνωρίσιμους ήρωες από την “Ξεχασμένη φρουρά” και τους “Μήνες” του Τσαρούχη, καθώς και μορφές γυναικείες από έργα του Χόκνεϊ. Πρόσωπα αποδοσμένα σε ένα πλαίσιο που κατοικούν ανάμικτα αντικείμενα του δημιουργού και άλλα είδη γνώριμά μας από τις συνθέσεις που προαναφέραμε. Πάνω σε ένα τραπέζι, όμοιο με εκείνο του ζωγράφου, ένα πακέτο τσιγάρα, φρούτα και δίπλα ο ζωστήρας του τσαρουχικού φρουρού. Σε κάθε πίνακα η ίδια πάντα αχνή σκιά, αχνό διάγραμμα του ζωγράφου να συμπρωταγωνιστεί στη σύνθεση όταν αυτός δεν απεικονίζεται ρεαλιστικά σε ένα πρώτο εξώτερο πλάνο σαν θεατής, να συνομιλεί ή να ατενίζει τους ήρωες σε ένα κλειστό διάλογο σιωπηλών βλεμμάτων. Θεωρητικά μια αναφορά στην ίδια την ελληνική ζωγραφική έτσι όπως διαμορφώνεται από τους ίδιους τους ζωγράφους της γηγενούς νεοελληνικής παράδοσης και τις επιδράσεις της γηραιάς Ευρώπης μέσα από την επιρροή των διάσημων δημιουργών της. Στην ουσία η παραδοχή του περάσματος της ζωγραφικής πραγματικότητας στη μνήμη της πραγματικότητας.
