Cuckoo, 08/05.2008 – 07/06/ 2008

On Thursday 8 May at 8 in the evening, Maria Demetriades opens the exhibition of the latest work of Panayotis Linardakis.

“In our days globalisation sounds the alarm in the artist’s studio. If his brush emits sharp cries, it is inevitably painful for us, too. There is no marble that has not been desecrated, no grass that has not been trampled, no lamb that has not been led to the slaughter. Unlike what is claimed in some scripts, the end of the world is not a momentary process. Munch’s cry may keep playing in repeat mode without reaching our ears; the sword of Damocles may hover eternally above our heads without deciding to cut them off; snakes in fluo colours may keep eating the innards of Liberty without ever reaching her heart. This Armageddon is playing a cruel game with our patience and our nerves, and one cuckoo, as we all know, does not make Spring – or serenity”.

Eleni Pyrgioti

Panayotis Linardakis studied an eclectic mix of painting, sculpture, photography and drawing in Paris between 1978 and 1982.

Exhibitions:
Medusa 1999 – Domestic Farm
Medusa 2003 – Flowers
Medusa 2008 – Cuckoo

Duration of the exhibition: 8 May – 7 June 2008

1/3

2/3

3/3

(GR) ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

26 Μαίου 2008

Μαρία Μαραγκού

Γρίφοι και μικρογραφίες στο πεδίο της τέχνης

Αναφορές πολλές κάνει και ο Παναγιώτης Λιναρδάκης που επίσης παράγει γρίφους πουαπαιτεί να λυθούν από τον θεατή, όπως, ας πούμε, τι συμβαίνει με την «Κραυγή», το ιστορικό έργο του Munch που ο Λ. καλωδιώνει ώστε να παίζει αενάως στο repeat;
Το περιβάλλον του καλλιτέχνη, που μας είχε εντυπωσιάσει στην πρώτη του έκθεση πριν από τρία – τέσσερα χρόνια, εξακολουθεί να είναι άκρως σουρεαλιστικό, μόνο που η ζωγραφική πράξη (πινέλα, καμβάς, χρώμα) που έχει μπει από τότε στη ζωή του δεν είναι τόσο άμεση όσο τα αντικείμενα του παρελθόντος του και οι μεταμφιέσεις του ίδιου.
Από το παρελθόν μένει μια φωτογραφική αυτοπροσωπογραφία και το αγριευτικό περιβάλλον που τώρα διαθέτει, εκτός από χαμόγελα ευχαρίστησης, και δράμα, αφού σχολιάζει έμμεσα τα παγκόσμια δεινά

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΝΑΡΔΑΚΗΣ: ΚΟΥΚΟΥ.

Ο Παναγιώτης Λιναρδάκης παρουσιάζει την έκθεση τέχνης με τίτλο Κούκου στην Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης από 8 Μαΐου 2008. Το Κούκου του Λιναρδάκη αναφέρεται στην σημερινή εποχή που κατακλύζεται από τρελές εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης υπόστασης – την κοινωνική, οικονομική και πολιτική του κατάσταση. Ο Λιναρδάκης σφετερίζεται πασίγνωστα επιτεύγματα και χαρακτηριστικούς τουριστικούς μαγνήτες του παγκόσμιου πολιτισμού και τ’ ανακατεύει αριστοτεχνικά με σύγχρονους ισχύοντες προβληματισμούς. Επισημαίνει ανήσυχες καταστάσεις που αμφισβητούν την ανθρώπινη ακεραιότητα και αξιοπρέπεια. Συνεπώς στιγματίζει το σύγχρονο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι για να εντοπίσει την ρίζα του ‘κούκου’, μίας συνθήκης τρέλας, που συμβαίνει να είναι τόσο καταστρεπτική όσο λυτρωτική από έρωτα.

• Η παγκοσμιοποίηση η οποία εκδηλώνεται στις τέχνες είναι εμφανής στην χώρα μας ή απλά απολαμβάνουμε ψήγματα αυτού του φαινομένου;

Η παγκοσμιοποίηση αφορά σε μία επιλογή να βγαίνει ο άνθρωπος από την φωλιά του και να ενδιαφέρεται για την διεθνή πολιτική όπως επηρεάζει την ζωή μας, και την παγκόσμια οικονομία και την κατάσταση του ευρύτερου περιβάλλοντός όπως καθορίζουν την ποιότητα του καθημερινού βίου μας. Είναι εύλογο λοιπόν οι σύγχρονοι εικαστικοί να ξεκινούν από τον υποκειμενισμό τους και να τον επιστρατεύουν ώστε να μπορούν να βλέπουν την μεγαλύτερη εικόνα και να την παρουσιάζουν στο έργο τους. Οι καλλιτέχνες της χώρας μας είναι ευαισθητοποιημένοι -ίσως περισσότερο από άλλες χώρες- γι’ αυτήν την μεγαλύτερη εικόνα της παγκοσμιοποίησης, μάλλον λόγω κλίματος που μας κάνει εξωστρεφείς.

• Η τέχνη τελικά κυοφορείται μέσα στο εργαστήριο των καλλιτεχνών ή έξω στον δρόμο; Έχει η τέχνη άμεση σχέση με τις εξελίξεις της κοινωνίας ή ακολουθεί δικές της διαδικασίες και ρυθμούς;

Η τέχνη κυοφορείται στον δρόμο απ’ όπου αντλούν οι καλλιτέχνες εμπνεύσεις και τις αποτυπώνουν στο εργαστήρι τους, καθένας με τον δικό του τρόπο. Ο δρόμος είναι που παρουσιάζει σκηνές της πραγματικότητας, κραυγές της ψυχής και τα πουλιά της σκέψη και της φαντασίας – ό,τι αυτά μπορεί να σημαίνουν. Και βέβαια η τέχνη έχει πάντα αμεσότατη σχέση με τις εξελίξεις της κοινωνίας κι εγώ ασφαλώς επηρεάζομαι από αυτές. Από αυτές τις εξελίξεις πηγάζει και ο κριτικός ρεαλισμός του έργου μου, που θέλω να προσφέρει αντίδοτο στις διαταραχές του οικονομικο-πολιτικού συστήματος και να δαμάζει τα κύματα της ψυχολογικής βίας που δέχεται η κοινωνία.

• Τελικά ο ρόλος του Κούκου στον τίτλο της έκθεσής σας είναι συμβολικός ή νοσταλγικός; Και γιατί στις μέρες μας σπανίως ακούμε Κούκους, πόσο μάλλον να μας φέρνουν την άνοιξη;

Ο ρόλος του Κούκου είναι συμβολικός και σκοπό του έχει να καυτηριάζει τα τεκταινόμενα στον παγκόσμιο χώρο. Με αφορμή αυτήν την έκθεση δίνω στους θεατές μία ευρύτερη διάσταση αντίληψης του κόσμου ώστε να συνειδητοποιηθούν στους τρελούς καιρούς που ζούμε. Στις μέρες μας ο Κούκος ακούγεται σπανίως γιατί του έχουν κόψει τα φτερά. Όταν ηχεί ο Κούκος το κάνει κόντρα στο σύστημα. Ο Κούκος είναι επικίνδυνος για το κατεστημένο γιατί είναι φορέας της αλήθειας. Μέσα σ’ ένα κλίμα αρνητικό – όπου επικρατεί η παραφροσύνη, η φτώχεια και η ανεργία – η κραυγή του Κούκου ίσως να μπορούσε να φέρει κάποτε την άνοιξη στην ζωή μας.

[Συνέντευξη στον Μεγακλή Ρογκάκο – Απρίλιος 2008]