(GR) ΑΥΓΗ
4 Μαΐου 1993
Βαγγέλης Κεχριώτης
Περιπτύξεις
Η διάθεση ενός καλλιτέχνη να μεταφέρει στο έργο του την αγωνία ή ακόμη και τον τρόμο των οραμάτων του λειτουργεί τόσο μέσα από την επιλογή των μορφικών αποδόσεων όσο και μέσα από την πολυσύνθετη δομή του χρώματος.
Η ζωγράφος Πέπη Σβορώνου – Κοκκινίδου, που παρουσιάζει τη δουλειά της στην αίθουσα τέχνης Μέδουσα με τον τίτλο «Περιπτύξεις» δηλώνει ευθύς εξαρχής ότι δεν την ενδιαφέρει μια τέχνη ψυχαγωγική ή διακοσμητική. Αντίθετα στοχεύει να δονήσει το ψυχισμό του θεατή, να διαταράξει τις ισορροπίες ή ίσως ίσως και να τον τρομάξει. Να του μεταφέρει εκείνο το θεϊκό τρόμο της δημιουργίας που θέτει ξανά σε αμφισβήτηση τα μεγάλα αντιθετικά ζευγάρια της ύπαρξης. Το καλό και το κακό, το άσπρο και το μαύρο, τη ζωή και το θάνατο. Τα έργα της αναταράσσονται από μια έκρηξη, όχι μόνο χρωματική και μορφική, αλλά τέτοια που προκαλεί τη διάσπαση των πρωτογενών αυτών στοιχείων που συγκροτούνται και κονταροχτυπιούνται μέσα στον υπαρξιακό λαβύρινθο που κινούνται. Σε κάθε πίνακα, κεντρική θέση κατέχει μια ή δύο μορφές στις οποίες η λογική του συμπλέγματος έτσι κι αλλιώς λειτουργεί ενοποιητικά. Και πρόκειται για ένα σύμπλεγμα όχι μόνο των μορφών μεταξύ τους, αλλά και των μορφών με όλο το χώρο, που τις πλαισιώνει.΄Ετσι οι μορφές γίνονται ρευστότερες κι ο χώρος συμπαγέστερος. Οι αναφορές στην κληρονομιά του Picasso και του Munch, είναι σαφείς στον τρόπο με τον οποίο οι μορφές αλλοιώνονται και συμβολοποιούνται. Από την άλλη μεριά η συγκλονιστική πολυχρωμία, η πλατιά γλυπτή πινελιά, τα χρώματα που ενοποιούν τις μορφές με το περιβάλλον τους, ολοκληρώνουν την αγωνιώδη ατμόσφαιρα και εκπληρώνουν το στόχο τους που δεν είναι άλλος από την πνευματική εγρήγορση του θεατή.
