ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
8 Δεκεμβρίου 1987
Μαρία Μαραγκού
Ευαισθησίες και μηχανισμοί.
Δοκίμιο περί ευαισθησίας τα όσα περιέχει η παρουσία του Νίκου Τζιώτη (Μέδουσα) με ένα περιβάλλον οργανωμένο έτσι ώστε ο διάλογος να επιχειρείται μέσα από τις αρχές της «άρτε πόβερα», της «εννοιολογικής τέχνης» και των όσων περικλείει το μεγάλο της «λαντ αρτ». Θα μειώναμε ωστόσο το σημαντικό αυτό καλλιτέχνη, αν σταματούσαμε στο θέμα της ένταξης και στα όσα η μετά τη δεκαετία του ’60 περιπέτεια της τέχνης μας διοχετεύει ως πληροφορία.
Ο Τζιώτης, αυτοδύναμος στην προσωπική του περιπέτεια, αφήνει ίχνη στη φύση και συγχρόνως τη χρησιμοποιεί για το δικό του αποτέλεσμα. Το υλικό που κυριαρχεί είναι το χώμα. Χωμάτινοι κύβοι λοιπόν, ενωμένοι μεταξύ τους ανά τέσσερις με ένα σταυρό λαμαρίνας δημιουργούν ένα νοητό ταβάνι ή έναν τοίχο. Η ζωγραφικότητα στους χωμάτινους αυτούς κύβους δηλώνεται μέσα από τη διαφορά της «ματιέρα» του καθενός, που ο Τζιώτης συνειδητά ή τυχαία επιτυγχάνει με τη χρήση του χόρτου, του σβώλου ή του πετραδιού.
Το περιβάλλον ολοκληρώνεται από μια καμπύλη πλέξιγκλας, με φωτισμό νέον μέσα και ένα ζωγραφικό έργο σε λαμαρίνα.
Ξαναρχόμαστε ωστόσο στο χώμα, το περισσότερο πρωταρχικά αλλά και οικείο, μια και μας κατασκεύασε, και στο ενδιαφέρον που παρουσιάζει, όχι μόνο οπτικά και νοητικά, αλλά και σαν συγκινησιακό στοιχείο που λειτουργεί στην αφή. Στο διάλογο που έχει προορισμό να ανοίγει με τον θεατή του το έργο τέχνης, ο χωμάτινος κύβος λειτουργεί συμφιλιωτικά με το θάνατο προχωρώντας τη σκέψη μας τρυφερά σε ότι κοινό έχει το άγγιγμα του έργου του Τζιώτη και το δέρμα μας και σ’ ότι πρόκειται να μας ενσωματώσει για την περαιτέρω δημιουργία.
Κι απ’ αυτή την άποψη βλέπουμε το έργο του Ν. Τζιώτη, που έχει άμεση σχέση με το δυτικοευρωπαϊκό εικαστικό λόγο, να είναι συνδεμένο άρρηκτα με μεσογειακές καταβολές και ευαισθησίες του ανατολικού ημισφαιρίου της γης. Είναι αυτό που μας επιτρέπει χωρίς το παραμικρό ενδοιασμό να χαρακτηρίσουμε τον Τζιώτη ένα ολοκληρωμένο και ουσιαστικό καλλιτέχνη.
