(GR) ΕΙΚΟΝΕΣ
2 Οκτωβρίου 1985
Μαρία Κοτζαμάνη
Κραυγή ευαισθησίας – Χάρολντ Στιβενσον
Αν έπρεπε να περιγράψω κάποιο σύγχρονό μου ξένο με το στίχο του Καβάφη “Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός…” αυτόν το μέχρι υπερβολής ευγενικό κι ευαίσθητο ζωγράφο απ’ τη μακρινή Οκλαχόμα θα διάλεγα ανάμεσα σε χίλιους, χωρίς κανένα δισταγμό, γράφει για το Αμερικανό ζωγράφο Harold Stevenson ο Κώστας Ταχτσής, προλογίζοντας τον κατάλογο της τωρινής έκθεσης του καλλιτέχνη, στην Αίθουσα Τέχνης Μέδουσα. Η εύστοχη παρατήρηση του Ταχτσή σηματολογεί κυρίως το ήθος του καλλιτέχνη, αλλά και ένα κοινό, θα λέγαμε, συγκινησιακό υπέδαφος, ευαισθησίας, μια κοινή ψυχική ενδοχώρα ανάμεσα στο ζωγράφο και τον Αλεξανδρινό ποιητή.
Θέτοντας σαν βάση της δουλειάς του το «γεγονός» της ύπαρξής του, ο Stevenson επεκτείνει τα όρια της υποκειμενικότητας ως τις ακρότατες συνέπειες της αυτογνωσίας. Διχασμένος ανάμεσα στη φιλάρεσκη, ναρκισιστική αυτάρκεια και τη βασανιστική, φιλοσοφική ενδοστρέφεια, αναζητά συνεχώς την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι.
Οι επιλογές από την αρχέγονη περιοχή μιας επίκτητης ιστορικής μνήμης, μπλεγμένες οργανικά με τα αμερικάνικα βιώματα και την έμπρακτη εμπειρία της προσωπικής ζωής αποτελούν την πρώτη ύλη με την οποία ο καλλιτέχνης επιχειρεί την τολμηρή αυτή υπαρξιακή κατάδυση, αγγίζοντας το πρόβλημα της ηθικής και της μεταφυσικής της. Η αποστασιοποιημένη αντιμετώπιση της πραγματικότητας μέσα από την ιστορία, αναιρεί την έννοια του χρόνου προεκτείνοντας το γενόμενο μέσα στο τετελεσμένο, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί τους όρους μιας προσέγγισης που νομιμοποιεί ποιητικά την πλαστική της εικόνας. Γιατί η σύλληψη της εικόνας στη δουλειά του Stevenson είναι πράγματι γλυπτικά «πλασμένη».
Η ζωγραφική επιστρατεύεται για να αναπαραστήσει τη γλυπτική, να δώσει μια μνημειακή αίσθηση στην εφημερότητα των συναισθημάτων, να περάσει το καθημερινό στη νεκρική αιωνιότητά του. Οι αλλεπάλληλες αυτές μεταπλάσεις της ζωγραφικής μέσα από την ποίηση και τη γλυπτική εντείνουν την ιδιαιτερότητα μιας ειδικής ατμόσφαιρας, που στην παλιότερη κυρίως δουλειά την είχε παρουσιάσει ο καλλιτέχνης το 1973 στην Αθήνα, λειτουργούσε έμμεσα και υπαινικτικά, απελευθερώνοντας έννοιες από το περιχαρακωμένο τους νόημα. Στη διαδρομή της πορείας του, ο ιδεολογικός προβληματισμός και ο χώρος των εμπνεύσεών του δεν άλλαξαν κατευθύνσεις, άλλαξε όμως ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τώρα ο καλλιτέχνης το υλικό της φαντασίας του: Η αγάπη της αρχαιότητας έγινε ειδωλολατρία. Η ψύχραιμη έκφραση της αποστασιοποιημένης γραφής του έδωσε τη θέση της σε μια εντυπωσιακή εκφραστική δεξιοτεχνία. Μπολιάζοντας τη ζωγραφική του με τον εξπρεσιονισμό, ο καλλιτέχνης επικαιροποιεί, βέβαια, το παρελθόν της δουλειάς του, αλλά βρίσκεται έξω από το κλίμα της δικής του ιδιοσυγκρασίας. Από την ιδιάζουσα εκείνη ατμόσφαιρα που τόσο καταλυτικά εισχωρεί στον αρχαίο κόσμο των αγαλμάτων, για να μιλήσει με τη σιωπή, να αιφνιδιάσει με το ήδη γνωστό, να επισημάνει την αμφισημία των συναισθημάτων, να συλλάβει τη στιγμή μέσα στο χρόνο που παρέρχεται – ο χώρος του Stevenson ήταν ενδοσκοπικός, η γραφή του συνειρμική και ελλειπτική, ήταν ικανή να σηκώσει διάφορα συγκινησιακά και συναισθηματικά φορτία. Η μετέπειτα στροφή του καλλιτέχνη (ακολουθώντας άλλες διαδρομές, παγανιστικές, ελληνιστικές κλπ.) δεν έγινε βέβαια αβασάνιστα. Τα ακρωτηριασμένα αγάλματα με τις βίαια επιζωγραφισμένες επεμβάσεις, οι περίπλοκες οργανικές λειτουργίες που θυμίζουν απομιμήσεις ταπετσαρίας ή φθηνού μάρμαρου, το κραυγαλέο γούστο σίγουρα επισημαίνουν την παρακμή μιας εποχής που οι αρχαίοι θεοί εγκατέλειψαν τους ναούς για να γίνουν στολίδια στα σπίτια. Μήπως είναι κι αυτό μια κραυγή διαμαρτυρίας από έναν καλλιτέχνη που κάποτε «Υπήρξεν έτι το άριστον εκείνο, Ελληνικός».
ΕΝΑ
3 Οκτωβρίου 1985
Νίκος Σταθούλης
ΧΑΡΟΛΝΤ ΣΤΗΒΕΝΣΟΝ
«Ερωτική Γκουέρνικα»
Γνώρισε την Ελλάδα το 1959 και την πρώτη νύχτα, για ώρες ολόκληρες, την πέρασε στην Ακρόπολη. Ήταν μια νύχτα με πανσέληνο όταν ανακάλυπτε την ελληνική μαγεία. Ο Χάρολντ Στήβενσον από τότε επισκέφτηκε πολλές φορές την Ελλάδα, αφού μέσα στα έργα του κρύβεται έντονη η αναζήτηση του αρχαιοελληνικού κόσμου.
Η τελευταία του επίσκεψη στην Αθήνα συνέπεσε με τα εγκαίνια της έκθεσής του, που εγκαινιάστηκε στις 30 Σεπτεμβρίου στην γκαλερί «Μέδουσα», την οποία διευθύνει η Μαρία Δημητριάδη.
«Ο Χάρολντ Στήβενσον στην Αθήνα», είναι ο τίτλος της έκθεσης, και δεν θα μπορούσε να ήταν κανένας άλλος… Η επίσκεψη του Στήβενσον στην Αθήνα που ανακηρύχτηκε «Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης», είναι ένα από τα σημαντικά πολιτιστικά γεγονότα της νέας εικαστικής σεζόν.
Ο Καλλιτέχνης, έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό, όταν πριν από δώδεκα χρόνια, το 1973 ο Αλέξανδρος Ιόλας είχε παρουσιάσει τη δουλειά του στην Ελλάδα.
Γεννήθηκε στην Οκλαχόμα το 1929. Το 1949 πρωτοπαρουσιάζεται με δουλειά του στην γκαλερί του Ιόλα στη Νέα Υόρκη. Το 1959 εγκαθίσταται στο Παρίσι κι έρχεται σε επαφή με τη γαλλική πρωτοπορία, χωρίς όμως να ενστερνίζεται απόλυτα τις θέσεις της. Το 1962 θα εντυπωσιάσει το γαλλικό κοινό με την έκθεσή του “Sensual Fantastic”, που θα γίνει στην γκαλερί της Ίρις Κλαιρ. Από τότε εκθέτει στις μεγαλύτερες πρωτεύουσες του κόσμου: Βενετία, Λονδίνο, Λος Αντζελες, Βρυξέλλες, Κολωνία, Ρώμη,,,
Θέματα του Στήβενσον ο «τσαλακωμένος ανδρισμός, ο ψυχικός ευνουχισμός του άνδρα και η ανάγκη θεοποίησης της βίας για επιβεβαίωση του χαμένου ανδρισμού. Στα έργα του συλλαμβάνει κανείς τον αρσενικό ερωτισμό που συνταιριάζει με τη βία και το θάνατο.. Τα παιδικά χρόνια του καλλιτέχνη κι ο τόπος που μεγάλωσε, το Λινταμπελ της Οκλαχόμα, όπου κυριαρχεί πάντα ο μύθος του κάουμποι, αφήνουν τη σφραγίδα τους πάνω του. Και ο Στήβενσον βρίσκεται στην ανάγκη να πλάσει τη δική του ιστορία, να μελετήσεις τους αρχαίους πολιτισμούς. Θα αδράξει στοιχεία από αυτούς, και περισσότερο από τον αρχαιοελληνικό, θα ψάξει να βγει το Μέγα Αλέξανδρο, θα μελετήσει τον παγανιστικό κόσμο και θα στήσει το δικό του «Βωμό της Ειρήνης», έργο το οποίο οι κορυφαίοι κριτικοί τέχνης θα ονομάσουν «Γκουέρνικα της Αμερικής».
Ζωγραφίζει πολεμιστές, αρχαία αγάλματα σε ασελγείς στάσεις δίπλα σε τεράστιους μαρμάρινους φαλλούς κα με το χρωστήρα του φορτίζει τα έργα με όλον εκείνο τον ανικανοποίητο ερωτισμού που συναντήσει κανείς κα μέσα στην ελληνορωμαϊκή τέχνη. Μόνο που μέσα στα έργα του |Στήβενσον υπάρχει ο θάνατος, ο πόλεμος και η βία, που ασελγούν πάνω στα σώματα χιλιάδων ανώνυμων παιδιών του όποιου Βιετνάμ.
Ήταν περασμένες επτά, και ο Χάρολντ Στήβενσον ανάμεσα σε δύο τεράστιες ελληνικές μαρμάρινες κολόνες, ανεβασμένες πάνω σε συνθέσεις από μεγάλες πέτρες, μάρμαρα, γρανίτες από τον κάθε πολιτισμό, ανεβασμένος πάνω σε ένα μικρό βωμό ειρήνης, και εκείνος η ζωντανή τους φωνής.
Ένα μεταξένιο γυαλιστερό μπουφάν, με εκατοντάδες πιέτες γύρω από τους ώμους και τη μέση, ένδυμα αρχαϊκό και μεγαλοπρεπές, από αυτά που σχεδιάζει αποκλειστικά γι’ αυτόν ο Μεγκέλ Φερέρας, κυμάτιζε στη φορά του ανέμου, καθώς θυμόταν ο καλλιτέχνης την πρώτη και τη δεύτερή του γέννηση:
«Γεννήθηκα στην καρδιά της Αμερικής,, σε μια μικρή κοινότητα, το Άινταμπελ, κοντά στο Λιτλ Ρίβερ της Οκλαχόμα. Στα βόρια της Άινταμπελ αρχίζουν τα όρη Καιαμίτσι, στα νότια απλώνεται το Τέξας.
Ήταν το 1959 όταν για πρώτη φορά ερχόμουν με πλοίο από τη Βενετία στην Ελλάδα, μαζί με τον Αλέξανδρο Ιόλα. Όταν φτάσαμε στην Αθήνα συναντηθήκαμε με το Γιάννη Τσαρούχη και κανονίσαμε την πρώτη νυχτιά να πάμε πάνω στην Ακρόπολη, μαζί με ένα πολύ ωραίο Ελληνόπουλο, που ήταν ο ξεναγός.
Ήμασταν μόνοι μας στον Παρθενώνα για αρκετές ώρες. Κάποια στιγμή έφτασα στο Συμπόσιο, πολύ αργότερα από τον Αλκιβιάδη, και ήταν νύχτα με πανσέληνο, κι ήταν η «ελληνική μαγεία», εκεί επάνω στην Ακρόπολη στον Παρθενώνα, κι ήταν αυτό που πάντα έβρισκα και βρίσκω μέσα στα έργα μου, μέσα στη δουλειά μου: ένα είδος μυθοποιίας»
Η μετουσίωσή σας λοιπόν στην Ακρόπολη, η δεύτερη γέννησή σας και τα έργα σας τα συμπαντικά, που είναι γεμάτα από αρχαιοελληνικό πνεύμα.
Και είναι τόσο απλό… Κοιτάζω τον κόσμο. Είμαι φιλήδονος και είμαι εγκεφαλικός. Είμαι πολύ κακός τουρίστας και ξέρω να βλέπω τους ανθρώπους. Κοιτάζω τα μάτια, τα χείλη, τις μύτες, τα χέρια και τα πόδια των ανθρώπων… αυτή είναι η Ακρόπολη.
Δηλαδή τι εννοείτε; Ξέρετε, ο Έλληνας αντιμετωπίζει με μια περίεργη και υπέρμετρη ευαισθησία τον Παρθενώνα..
Θα σας πω μια ιστορία. Υπάρχει μια κόπια του Παρθενώνα στο Τένεσσυ, ακριβώς όπως είναι ο Παρθενώνας. Τον Παρθενώνα αυτό τον έκαναν άνθρωποι και μηχανικοί. Τον Παρθενώνα της Ακρόπολης των Αθηνών τον έφτιαξαν θεοί. Βλέπεις αμέσως τη διαφορά. Και σ’ ένα κομμάτι πέτρας που έχει απομείνει, βλέπει κανείς πάνω της τον Παρθενώνα τελειωμένο. Όπως τον βλέπεις στην Αμερική.
Αυτό είναι το συναίσθημα που σας κυρίευσε τη φεγγαρόφωτη νύχτα του 1959.
Είδα τον Παρθενώνα, όπως τον είδε η Ισιδώρα Ντάνκαν, όπως τον είδε ο Λόρδος Βύρων… Ποτέ δεν είδα τον Παρθενώνα τουριστικά ή, έστω, όπως τον βλέπουν οι αρχαιολόγοι… Ο Παρθενώνας είναι πνεύμα, είναι τρόπος ζωής… βλέπω το Φειδία να κάνει τις τελευταίες λεπτομέρειες στα αγάλματα, τον Περικλή να μαζεύει τα λεφτά για να τον κτίσει, βλέπω τις Καρυάτιδες..
Κι ο πόλεμος, η βία, οι έφηβοι, τα αγάλματα, τα ακρωτηριασμένα πέτρινα πέη, ο ερωτισμός που ξεχειλίζει στο έργο σας;
‘Όλα τα προβλήματα που απασχολούν τους ανθρώπους σήμερα, μπορούν να λυθούν μέσω της ηδονής. Η βία, ο πόλεμος, η φρίκη του όποιου Βιετνάμ υπάρχει γιατί λείπει από τον άνθρωπο ο ανάλογος ερωτισμός…
Ο Χάρολντ Στήβενσον λεει πως «όλα αυτά οφείλονται στο σπάραγμα του “ψυχικά ευνουχισμένου” άντρα και στην αδυναμία του να καταφύγει στη βία για να επιβεβαιώσει το χαμένο του ανδρισμό». Ακόμη, λέει πως «οι Αμερικανοί είναι αιχμάλωτοι του μύθου τους, του μύθου του κάουμποι», κι ακόμη ότι «στην Αμερική οι άνθρωποι συγχέουν τη βία με το θάρρος». Κάθε νίκη είναι γι’ αυτούς και «μια επιβεβαίωση του ανδρισμού τους, κάθε τους ήττα, κι ένας ευνουχισμός».
Κάπου θα σταματήσει να μιλά.. μόνο σκέφτεται… ποζάρει τώρα δίπλα στο έργο του, ο Τάσος τον φωτογραφίζει και φαίνεται να λέει ότι «ο πόλεμος είναι, μεταξύ άλλων,, αποτέλεσμα ψυχοσεξουαλικού ευνουχισμού, αποτέλεσμα ανδρισμού που ουρλιάζει», και μέσα από το ίδιο το έργο του βγαίνει μια κραυγή, που μας αποκαλύπτει πράγματα που δεν υποπτευόμαστε για τους εαυτούς μας ή πράγματα που ξέρουμε και που αρνιόμαστε να παραδεχτούμε.
Όταν ο Χάρολντ Στήβενσον ζωγραφίζει έναν αρχαίο πολεμιστή που στο πρόσωπό του διαφαίνεται η φρίκη του σύγχρονου πολέμου, αγάλματα που ασελγούν πάνω σε συμπολεμιστές τους, κι έναν πολεμιστή που στηρίζει τα χέρια του στη βάση ενός πελώριου ακρωτηριασμένου μαρμάρινου φαλλού και παραδίπλα ένα σπασμένο άγαλμα που ασελγεί κι αυτό… ο Θάνατος… είναι ποιος άλλος από το μύθο του ήρωα, «του εν πολέμοις πεσόντος», που έρχεται να ασελγήσει επάνω στα κορμιά κείνων που τον πίστεψαν κι έπεσαν στο όνομά του»;
Κάθε φορά που θέλει να υμνήσει τον πολεμιστή, κατά βάθος ζωγραφίζει έναν κάουμπόι ή έναν ταυρομάχο, όπως τον Ελ Κόρντομπες, που διάλεξε το 1964 να ζωγραφίσει. Ο ζωγράφος κι ο ταυρομάχος συναντήθηκαν με τον ακόλουθο τρόπο: ο Στήβενσον γνώρισε το νομπελίστα Clair Rabe, ο οποός γνώριζε τον ποιητή Eurique Bavari, που είχε σπίτι στην Κόρντοβα, και ήταν φίλος του Ελ Κόρντομπες, του ταυρομάχου. Έτσι πήγαν στην Κόρντοβα. Ο Στήβενσν και ο Ελ Koρντομπες γνωρίστηκαν , και η δουλειά για το πορτρέτο άρχισε.. Δύο μέρες αργότερα, ο Ελ Κόρντομπες είχε ταυρομαχία και αφιέρωτσε τον πρώτο του ταύρο στον Στήβενσν μετά το θάνατο του ταύρου, έδωσε στον καλλιτέχνη το αυτί που είχε κρατήσει. Ένας εκστατικός Στήβενσον χτυπούσε τα δάχτυλά του, ψάχνοντας την έκφραση που ταίριαζε: «Meravilioso!!!” (Θαυμάσια), είπε τελικά.
Κι όταν ο Ελ Κόρντομπες κινηματογραφικός αστέρας πια που είχε συνηθήσει να βλέπει τον εαυτό του σε γιγαντιαίες αφίσες μπροστά στο σινεμά, έβλεπε το ολοκληρωμένο πορτρέτο του, θα έψαχνε κι αυτός για την επαρκή λέξη να το επαινέσει: «Monumental!!!» (μνημειώδες!)
The paintings of Harold Stevenson or a stroll down Athinas street
Harold Stevenson is a sinner. Lest I be misunderstood, I must add he is a sinner because painting itself is one, too. How could I be otherwise, though? I know good painters who really would make better bank officials or business executives. But Harold could not be anything other than what he is, a painter – with all the pros and cons, the successes or failure. Harold has an obsessive relationship with his painting, an erotic, almost existentialist bond with it.
He lives the scenes that he paints, existing in them and considering them direct extensions of his imaginings. A painter of the American avant garde, Stevenson came to know Greece as another Lord Byron. He came to suffer on her behalf, and to win her outright. He encountered ancient Greeks be keeping company with Greeks of his own time. HE SOUGHT PRESENT-DAY Greece in its past, avoiding romantic overstatement or magnifying things out of all reality. He sought an identity between his personal mythology and the mythology of specific places. For more than ten years now Stevenson has been occupied in treading the routes to various civilizations, to where time has left, one might say, its particular mark upon history (“In Search of Alexander the Great”, “The Altar of Peace”, “The pagan World”) These journeys are more than flights into the past: the are voyages of discovery revealing how unknown is what we think we know, how unfamiliar the familiar.
Throughout his wanderings, Stevenson focuses his attention on solitary figures, on beautiful bodies that stands the test of time, on individuals who never cease to live, assuming one identity after another through all eternity. His is an erotic vision. He believes that beneath the world’s hard crust there exists only love, the fulcrum of all things. To portray this dream he incorporates in his visual vocabulary scenes with an air of voluptuousness and mystic rites, and introduces silent figures from mythology. Erotically carnal, Dionysus, Apollo, Pandora, Antinoos, Paris, Aphrodite, Hermes, Helen, and Pan, Amazons, Karyatids, Kouroi, and youthful athletes range themselves beside us and seem to escape from the paper on which they are colorfully portrayed and to race in fear through the glowing streets of New York and Paris and Athens. Harold progressed from “Alexander the Great” and Ara Pacis to “The pagan World”, a series of paintings which comprise a fresh interpretation of antiquity. These works of his display a tender sensuality; they are not marked by the violence of “The Altar of Peace” in which truncated bodies are entwined in a tangle of life and death. There is an overriding sense now of mental concentration and of good measure. An Alexandrian in his conception of life, Stevenson depicts the here and now with a total awareness of the futility of things. He seeks a wholesome manner of expressing even the most profane subjects, and comes to Athens in a spirit of give an take.
With him he brings his own pagan armory, his personal interpretation of ancient Greece and of the everyday life of her people. On the other hand, he takes away with him the pulsating vitality of a city that lives intensely, of a place that is all contradiction. His brush has the horsemen dismount from the Parthenon frieze and lose themselves among the alleyways off Athinas Street, lending their features to the hawkers and inamoratos of the district. Everything is finally one, and the world we know may be trodden again from the beginning of time.
That is the proposal Harold Stevenson puts to us in his painting.
MANOS STEPHANIDES
HAROLD STEVENSON: A “HELLENIC” ARTIST
I have visited Olympia countless times, but only two of my visits there have remained engraved indelibly in my memory: the first was in 1953, on the first day of Lent, and the second, which may will prove to be the last, twenty years later, in the autumn of 1973, when I spent a few hours on the ancient site in the company o Harold Stevenson.
On my 1953 visit, I was still going through a phase of intense antagonism to the ancestor-worship syndrome so widespread in my country. Ancient ruins left me more or less cold, I was far more impressed, I remember, by the landscape, the bright anemones growing all over the place in riotous clusters. So upon finding the Museum closed, after a rather hasty ramble through the Sacred Grove, I sat down on a boulder and idled away my time watching some handsome boys flying kites.
On my 1973 visit, Harold Stevenson and I arrived at Olympia in the early afternoon. It had just rained, the earth was moist, and the landscape had a melancholy aspect; there were no anemones, of course, to relieve the monotony of the dark green pine-trees and the dominant greys of the ruins. Yet Harold gazed around in a kind of ecstasy, as if he had suddenly found himself in a place he had known intimately in some previous life. He kept emitting brief cries of admiration as we visited the Stadium, Phidias’ workshop, the gigantic collapsed vertebrae of the temple of Zeus. Whatever he found unable to express in words he conveyed with his entire body, in little dancing movements, half-formed gestures. Later on, in the Museum, he stood for a long while silent, hands pressed to his cheeks, in front of – no, not the beautiful, but slightly saccharine Hermes, but the reliefs from the pediments and metopes of the temple, which were far more akin to the mainspring of his artistic inspiration.
On our return journey, reality lay in wait for us under one of its most hideous guises. Just before we reached Pyrgos,a Meserati flashed past us at lightning speed. I had barely finished saying: “That lunatic is either going to kill himself or kill somebody else”, when the horrendous scene unfolded before our eyes, no more than 100 meters ahead of us: the Maserati suddenly veered, hit a boy who was leading his mule along the edge of disappeared round the bend at even greater speed than before. During the few seconds it took us to reach the scene of the crime, a middle-aged woman dressed in black, who had preceded the boy, rushed back to where he lay She was bending over him now; she lifted his head in her hands – it didn’t take her long to realize what had happened, she had met Death, she knew all about Death: then she let the boy’s head fall back gently on the ground and started beating her breast with her crossed fists: “They’ve killed you – my child, my son they’ve killed you…” We looked on, speechless: the dad boy, the grieving woman, the mule that also seemed to watch the scene, with a sad, bewildered look. We realized we hadn’t even had time to take down the Maserati’s number. We would describe the car to the Pyrgos police, of course – but what earthly use could that possibly be now. The beautiful boy was gone, nothing could bring him back to life.
And now it seemed to me, and even more so to Harold , that the boy was one of those innumerable ancient statues that we destroyed so wantonly, long ago; those ancient statues into which this painter from America is now breathing new life, incorporating them into his paintings with consummate art, and tenderness as well. For if I had to apply Cavafy’s line: “In addition he was that best of all things, Hellenic” to any of my foreign contemporaries, it this gentle, generous (almost to point of exaggeration) man, this sensitive artist from distant Oklahoma, that I would single out among thousands, without a moment’s hesitation.
Costa Tachtsis Trasl. By Kay Cidellis
